روفت گر

به سلطانی چو شه نوبت فرو کوفت غبار فتنه از گیتی فرو روفت

لختی ز طپانچه روی را کوفت خونابه ز رخ به آستین روفت

نسیم صبحدم می روفتی جای چو حوران زهره پیشش کوفتی پای

فتادن هر کجا می خواست پایش نسیم از شاخ گل می روفت جایش

در كتاب (ورام ) روايت شده است كه : اميرالمؤمنين (ع ) هيزم مى شكست و آب مى آورد وخانه مى روفت و فاطمه (ع ) آرد مى كرد و خمير مى كرد و نان مى پخت .

به مژگان روفت دیگر خاک درگاه چو شد کارش همه بر حسب دلخواه

مغز خود را چون ز غفلت پاک روفت بو برد از گلبن و ریحان بلی

او گمان دارد که با من جور کرد بلک از آیینهٔ من روفت گرد

چونک خدا روفت دلت را ز حرص رو به دل آور دلِ یکتا خوشست

کسی کو از کله خس زیر پا روفت بباید کفش بر سر محکمش کوفت

کرد نادیده و در خانه بکوفت کای کنیزک چند خواهی خانه روفت