روان پریشی واکنشی گذرا

برای بهبود هوشیاری در طول روز، شواهد متفاوتی برای استفاده از محرک‌هایی مانند متیل فنیدیت و دکستروآمفتامین وجود دارد. اگرچه وخیم شدن علائم عصبی-روانی رایج نیست، اما می‌تواند خطر بروز روان پریشی را افزایش دهد. مدافینیل و آرمودافینیل[ه] نیز می‌توانند برای کاهش خواب آلودگی در طول روز مؤثر باشند.

داروهای ضدروان‌پریشی، یا آنتی سایکوتیکها برای درمان اختلال‌هایی مانند اسکیزوفرنی ساخته شده‌اند، اما در درمان اختلالات دیگری مثل تیک و به عنوان درمان کمکی در اختلالات خلقی هم کاربرد دارند. این گونه داروها تأثیر آرام‌کننده یا آرام بخش زیادی دارند. تأثیر اصلی این گونه داروها کاهش یا حذف نشانه‌های روان پریشی از جمله توهم، هذیان، رفتارها و گفتارهای آشفته، گوشه‌گیری و بی‌احساسی است و صرفاً برای آرام نگاهداشتن بیماران ساخته نشده‌اند. کلروپرومازین، فلوفنازین، تیوریدازین، هالوپریدول، تری فلوپرازین، پرفنازین، پیموزاید، اُلانزاپین، کلوزاپین، ریسپریدون، کوئتیاپین، زیپراسیدون و آری پیپرازول از جمله داروهای ضدروان پریشی هستند..