رخنه ابزار

از دیگر عوامل مهم و تأثیرگذار در جهت تثبیت فقر آشکار میان قشرها مختلف مردم هند نظام کاست است. از دیدگاه گاندی کاست در گذشته در جهت حفظ شایستگی‌ها و رفع ناشایستگی‌ها پایه‌گذاری شده بود و هدف اصلی آن رسیدن به «موکشا» (رستگاری) بوده‌است اما در سده‌های اخیر باز تعریف معنایی منفی گردیده و ابزاری برای رسیدن به شهرت، ثروت و قدرت گردیده. گاندی وضع نا مطلوب کاست را به دلیل ماهیت آن نمی‌داند بلکه آن را در طبیعت آدمی تعریف می‌نماید که نفس زیاده خواه انسان موجب تبعیض طبقاتی امروز جامعه هند گردیده‌است. گاندی از نظام کاست به عنوان بزرگترین لکه بر دامان هندوییسم یاد می‌کند و آن را بر خلاف عقل و منطق انسان می‌داند. دیدگاه مورد نظر گاندی دربارهٔ کاست حفظ مکمل بودن گروه‌های کاستی نسبت به یکدیگر و نه برتر و فروتر بودن آن‌ها نسبت به هم بوده به طوری که هر طبقه را برای وجود هندوییسم به اندازه دیگری لازم و ضروری می‌داند. اگر رخنه دیدگاه طبقاتی در جامعه هند وجود نداشت شاید کارکرد مفهوم سواراج قدرت بیشتری می‌یافت و نقش دموکراسی در جهت کاهش فقر پر رنگ تر و تأثیرگذار تر می‌بود.

کشت برنج و استفاده از ابزار فلزی حداقل از سیصد سال پیش از میلاد مسیح در ژاپن آغاز شد. سیستم فرمانروایی متمرکز بر امپراتور، بین قرن‌های چهارم و هفتم با پایتختی که در استان امروزی نارا قرار داشته، گسترش یافت: آغاز بهار سال ۶۶۰ پیش از میلاد، هم‌زمان بود با مراسم تاج‌گذاری امپراتور جیمو تنو در یاماتو (استان کنونی نارا). او نخستین امپراتور ژاپن بود، دیرینه‌شناسان آن را آغاز امپراتوری ژاپن می‌دانند. در این دوره آیین بودایی در این سرزمین رخنه کرد و با شتاب انتشار یافت. اصلی‌ترین عامل پیشرفت آن تبلیغات غیرآزارنده و مسالمت‌آمیز، پرهیزکاری و پیروی و انقیاد نسبت به حکومت بود. هم‌زمان با به پادشاهی رسیدن امپراتریس سویکو، نایب‌السلطنه او موسوم به شاهزاده شوتوکو تایشی (۶۲۱–۵۹۲ م) زمامدار راستین ژاپن بود، کوشش بسیاری در ترویج آیین بودا انجام داد و به‌دستور وی معابد بسیاری در سرتاسر ژاپن ساخته شد. کوشش او در این زمینه به اندازه ایی بود که به او لقب «آشوکای ژاپن» دادند.