راد و ویشته

چو بشنید گودرز بر پای خاست بدو گفت کای مهتر راد و راست

شاعرانی که پیش ازین بودند همه والا بدند و راد و حکیم

ای در ابرویت ندیده کس گره ای چو میکائیل راد و رزق‌ده

کجا، نَه زُّفت خواهد مانْد نَه رّاد؛ همان بهتر که باشی راد و دل‌شاد!

بیداد تو کجا کند آنکس که دیده اش دیده سیاست ملک راد و داد گر

مرکریم و راد و فاضل را کنم مدح و ثنا تا بود پاکیزه و عذب و خوش و سهل و سلیم

از ملکان کس چنو نبود جوانی راد و سخندان و شیرمرد و خردمند

ز دست راد وی آثار آز گشت تمام بدور عدل وی ایام ظلم شد سپری

ابو طالب آن پاک گوهر کجاست؟ چه شد حمزه ی راد و جعفر کجاست؟

ساخت از دانش و از بخشش کلّی گهری وان‌ گهر را کف راد و دل پاکش کان کرد