دیگ پز

زین بیابان بسی ترا بهتر خانه و آب سرد و دیگ کبر

ز بس خیزد از جان گردان خروش فتد دیگ آشوب محشر ز جوش

ذات را غیر چون بپوشاند؟ دیگ را آب چون بجوشاند؟

مدعی گفت: اوحدی باز آمدست از عشق او زیر دیگ عشق او خود آتش اکنون می‌نهند

دور از آن دریای رحمت مؤمنان چون میان دیگ صحرا ماهیان

در دیگ جفا و محنتم گر بپزد از سر تا پای جملگی جوش شوم

چو سر سینه را گربه از دیگ برد چه سود ار عجوزه کند سینه خرد

با همه کم فرصتی دیگ املها پخته‌ایم برق هوشی‌کوکه برداربم سرپوش شرار