دل اباد

در پهلوی عاشق دل ویرانه و صد گنج در سینه زاهد دل آباد و دگر هیچ

یک دل آباد در عالم بکس نگذاشتست خانه ها کردست ویران، خانه دنیا خراب

خراب کرد غمم خانه تن و غم نیست که این خرابی تن موجب دل آبادی است

دل ویران من ای گنج طرب رفته به باد دل آباد که ویران شده ویرانهٔ توست

گرد کلفت توتیا گردیده در چشمم اسیر تا خرابی کرد تعمیر دل آباد من

به زر شود دل ویران دوستان آباد به زر شود دل آباد دشمنان ویران

بدان شادم که از یمن غم تو خراب آباد دل آباد دیرم

تو آن مشنو که مرغ شوم خواهد جای ویران را گرت گنج دل آباد است سوی گنج ویران شو

ای آنکه غمت هزار دل شاد کند شاه ستمت ملک دل آباد کند

در جمع کردن دل کوشش به جاست ما را گر زین خرابه یک دل آباد رفته باشد