دعای روز نوزدهم ماه رمضان

معنی کلمه دعای روز نوزدهم ماه رمضان در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] دعای روز نوزدهم ماه رمضان، متضمن معارفی همچون بهره مندی از خیرات و برکات و حسنات روزهای ماه رمضان است.
اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ وَ سَهِّلْ سَبِیلِی اِلَی خَیْرَاتِهِ وَ لاَ تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ یَا هَادِیاً اِلَی الْحَقِّ الْمُبِین. ای خدا در این روز بهره مرا از برکاتش وافر گردان و به سوی خیراتش، مسیرم را سهل و آسان ساز و از حسنات مقبول آن، مرا محروم مساز، ای راهنمای به سوی دین حق آشکار.
نمونه های حظ و برکات رمضان
اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ«وفّر» به معنی «زیاد کن» خدایا روزی من کن تا از برکات ماه مبارک رمضان حظ و بهره فراوان ببرم، و برکات ماه رمضان همان قرآن خواندن و دعای ابو حمزه خواندن است و گریه کردن بر سختی مرگ و آنچه پس از مرگ در پیش رو داریم.نمونه ای از حظ و بهره ای که از برکات این روز می تواند باشد:یکی از برکاتی که در این روز می توان از آن بهره مند شد، توبه به درگاه خداوند است آن هم توبه نصوح که دیگر بازگشت به گناه وجود نداشته باشد. چرا که خداوند توبه کنندگان را دوست دارد: «اِنَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَیُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ؛ یعنی خداوند توبه کنندگان و پاکان را دوست دارد» و توبه آنان را در صورت اصرار نورزیدن بر گناه می آمرزد...برکات دیگر این روز یتیم نوازی است، امیرمؤمنان حضرت علی (علیه السلام) یکی از اسوه های بزرگ در یتیم نوازی و رسیدگی به امور آنان بود چنانچه در حدیثی فرمودند: من افضل البر برالایتام؛ از برترین نیکی ها، نیکی به یتیمان است ... . خیرات و حسنات از برکات دیگر بشمار می روند، خداوند عزوجل در قرآن خطاب به بندگان خویش می فرماید: «فاستقبوا الخیرات ؛ پس در کارهای خیر (از یکدیگر) سبقت بگیرید» چرا که انسان در لحظه ای از عمر خود ممکن است تصمیم کار خیری را بگیرد و در لحظه ای دیگر از آن منصرف گردد و یا اینکه عمر او کفاف ندهد تا آن کار خیر را انجام دهد لذا خداوند انسان ها را به سبقت گرفتن در کار خیر امر می فرماید و ما نیز این را باید در نظر داشته باشیم که ممکن است که ماه رمضان سال آتی از عمر ما نباشد که بتوانیم کار خیری را انجام دهیم، پس امروز که از عمر ماست و هم اکنون در این ماه قرار داریم بهتر است که از این فرصت ها استفاده نماییم...فراموش نکنیم بهره دو نوع است، یکی بهره حرام مثل ربا ... و یکی هم بهره معنوی مثل ماه رمضان که محل دعا و بهره های معنوی می باشد.قرائت قرآن یکی از مهم ترین اعمال در این روزهای با ارزش و مخصوصاً لیالی قدر می باشد چرا که خداوند متعال در قرآن می فرماید: «شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِیَ اُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ؛ یعنی ماه رمضانی که قرآن در آن ماه نازل گردید» و این آیه نشان دهنده این است که این ماه، ماه برپایی قرآن چه از نظر تلاوت و چه از نظر عمل می باشد چنانچه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) فرمودند: علیک بقرائة القرآن فان قرائته کفارة للذنوب و ستر فی النار و امان من العذاب؛ بر تو باد قرائت قرآن زیرا که خواندن قرآن کفاره گناهان و پوششی از آتش (دوزخ) و ایمنی از عذاب است.
مبارزه با رباخواران
با رباخواران مبارزه کنید! «حظ» به معنی بهره می باشد، بعضی ها در معاملات و قرض دادن هایشان بهره حرام می گیرند و اهل ربا هستند.فراموش نکنیم بهره دو نوع است، یکی بهره حرام مثل ربا ... و یکی هم بهره معنوی مثل ماه رمضان که محل دعا و بهره های معنوی می باشد.اگر با خبر بودی که همسایه ات ندارد و کمک نمی کردی که کافر بودی! صرف دعا خواندن انسان را بهشتی نمی کند باید زیر بال و پر فقرا را گرفت؛ آن هم نه هر فقیری، بلکه فقیر آبرومند که فقیر هست و اظهار فقر نمی کند
آسانی راه خیرات
...

جملاتی از کاربرد کلمه دعای روز نوزدهم ماه رمضان

يكى از آنان (برك بن عبداللّه به شام رفت و در سحرگاه روز نوزدهم ماه رمضان ، درمسجد) به معاويه حمله كرد، معاويه در ركوع نماز بود، شمشير بر رانش خورد و (پس ‍ ازمداوا) جان به سلامت برد، ضارب را دستگير كردند و همان وقت كشتند.
آن حضرت براى خوابانيدن فتنه ، جنگى با ام المؤ منين عايشه و طلحه و زبير درنزديكى بصره كرد كه به ((جنگ جمل )) معروف است و جنگى ديگر با معاويه در مرزعراق و شام كرد كه به جنگ ((صفين )) معروف است و يكسال و نيم ادامه يافت و جنگى ديگر با خوارج در نهروان كرد كه به جنگ ((نهروان ))معروف است و به اين ترتيب ، بيشتر مساعى آن حضرت در ايام خلافت خود، صرف رفعاختلاف داخلى بود و پس از گذشت زمان كوتاه ، صبح روز نوزدهم ماه رمضانسال چهلم هجرى در مسجد كوفه در سر نماز به دست بعضى از خوارج ضربتى خورده ودر شب 21 همان ماه شهيد شد (249) .
گاه‌شماری ساده و منظم، تقسیم‌بندی ۳۰ روزهٔ ماه‌ها، وجود ۵ روز اضافی در آخر سال، نام‌گذاری روزهای ماه، انتساب هر ماه و هر روز به ایزدی خاص، گرفتن جشن در روزهایی که نام آن روز با نام ماه یکی می‌شده، نام‌گذاری روز نوزدهم ماه نخست به نام همان ماه، نگه داشتن کبیسه مخصوصاً از سوی روحانیان و وجود دورهٔ ۱۴۶۱ ساله همگی تشابهاتی در گاه‌شماری‌های ارمنی، ایرانی و مصری هستند که نشان دهندهٔ نزدیکی و قرابت فرهنگی این ملل باستانی‌اند.