دعا در سیره نبوی

و امّا نماز مغرب ، همان ساعتى است كه خداوند در آن توبه حضرت آدم (ع ) را پذيرفت ، وفاصله بين خوردن از ميوه درخت بهشتى و پذيرش ‍ توبه اش ، سيصدسال از روزهاى دنيا نسبت به روزهاى آخرت بود، كه هر روز از آن مانند هزارسال از سالهاى دنيا مى باشد، يعنى (150) از وقت عصر شرعى تا شام و مغرب مىباشد، پس حضرت آدم (ع ) سه ركعت نماز خواند، يك ركعت براى ترك اولى و خطاى خود،و يك ركعت به خاطر خطيئه حوّا، و يك ركعت براى توبه اش ، لذا خداوند - عزّوجلّ - اينسه ركعت را بر اُمّتم واجب فرمود، و آن همان ساعتى است كه دعا در آن مستجاب مى شود، وپروردگارم وعده داده كه هركس از اُمّتم در آن ساعت دعا كند، دعايش را مستجاب نمايد، و اينهمان نمازى است كه خداوند - عزّوجلّ - به من دستور داد و فرمود:

در روایتی آمده‌است که محمد صورت و دست‌های خود را روی این قسمت از دیوار قرار می‌داد. همچنین، از ایشان نقل شده‌است که گفت: «ملتزم، محلی است که دعا در آن‌جا پذیرفته می‌شود.»

((دعا)) چيست ؟ چه نيازى به آن هست ؟ از كجا سرچشمه مى گيرد؟ چگونه بايد دعا كرد؟به درگاه چه كسى بايد دعا كرد؟ دعا چه چيزى مى تواند به انسان بدهد و او را تا كجامى تواند برساند؛ جايگاه دعا در ميان ساير كارهاى انسان كجاست ؟ و ... اين سؤ الات ودهها سؤ ال مشابه از امورى هستند كه بررسى آنها در اين بحث لازم به نظر مى رسد.