درم دان

نفاذش در جهانداری دقایق دان بود چندان که بر هر درد درمان گشت و بر هر زخم مرهم شد

خود تو یقین دان که نیرزد ز مرگ جمله جهان نیم درم ای غلام

امیدوارم فر این درمان یغمای رنج را فرمان راند، و فرسوده جان و کاسته پیکر از کاوش سود ستایان روزه و پرهیز و پرسش زود نشینان گران خیز بر کران پاید. روز به انجام رفت و گونه خورشید در پرده شام شد چشم از دید فرو ماند، و دست از جنبش باز ایستاد. بازمانده داستان به خواست خدای در نامه دیگر رانده خواهد گشت، و در لب آن جوی با هر که دانی و خواهی خوانده خواهد شد، شعر:

خواهم ای دوست که با درد تو میرم ورنه هم تو دانی که مرا میل به درمان تو نیست