در اب جوش زدن

بر تیغ تو کرد خویشتن را عرضه بیچاره در اب مرگ خود می جوید

در مهار انداز مدیترانه‌ای یا مهار انداز تاهیتیایی، کشتی به گروهی از لنگرهای موقتی در بیرون از اسکله وصل شده و با زاویه عمود به سوی اسکله کشیده می‌شود. سپس کشتی با دو خط به اسکله وصل می‌شود. ممکن است بسته به دلخواه، از مهار اندازهای ساده به جای لنگرهای موقت در بیرون از اسکله استفاده شود. برتری مهار انداز مدیترانه‌ای به این است که تعداد کشتی‌های بیشتری می‌توانند در اسکله‌ای با درازای مشخص پهلو بگیرند. زیرا آن‌ها با عرض خود و نه با درازای خود پهلو می‌گیرند. اشکال مهار انداز مدیترانه‌ای این است که احتمال برخورد بین کشتی‌ها افزایش می‌یابد و از آن نمی‌توان در اب‌های عمیق یا منطقه با کشندهای زیاد استفاده کرد.

در ۲۱ ژانویه ۱۹۳۲، اجرای آرتور اشنابل در ابی رود استودیوز لندن که برای ضبط کامل سونات‌های پیانویی بتهوون در نظر گرفته شده بود، اپوس ۱۱۰، اولین ضبط بود. اجرای میرا هس[اث] (پیانیست انگلیسی) در سال ۱۹۵۳ از اپوس ۱۱۰ که توسط فرهنگنامه موسیقی و موسیقی‌دانان نیو گروو تهیه شده بود، به‌عنوان یکی از «بزرگترین موفقیت‌های او در ضبط‌های استودیویی» توصیف شد. گلن گولد در سال ۱۹۵۶، اپوس ۱۱۰ را در میان سه سونات آخرین بتهوون برای ضبط، گنجاند؛ و در اجرای ۴ مارس ۱۹۶۳، موومان سوم این سونات را مورد بحث و بررسی قرار داد.