مخصوصا مردم بغداد علاقه و محبت زيادى نسبت به وى اظهار مى كردند (756) مىگويند: على بن داود بن هيثم در مجلسى كه محمّد بن عبداللّه طاهر (متوفاى 253 ه ق )آراسته بود حاضر بود او از قتل يحيى خشنود بود. على بن داود به او گفت : اى امير تواز كشته شدن مردى خوشحال شده اى كه اگر پيامبر خدا (صلى اللّه عليه و آله ) زندهبود براى او سوگوارى مى كرد (757) و موقعى كه سر يحيى را به دستور خليفه عباسى (مستعين ) به سامراء بودند و در (باب عامه ) نصب كردند، مردم زيادى دور آن راگرفتند و به سوگوارى و عزا پرداختند، و رژيم عباسى از ترس و اجتماع مردم جراءت نكرد كه سر يحيى را در (باب جسر) بغداد نصب كند چون مردم قصد داشتند سر را ازعمال حكومت بگيرند.
در تفسير عياشى از داود بن حصين از امام صادق (عليه السلام )نقل شده كه گفت : من از آن حضرت پرسيدم معناى آيه (و من الاعراب من يؤ من بالله واليوم الاخر و يتخذ ما ينفق قربات عند الله ) چيست ؟ آيا خداوند در برابر انفاق ايشان ثواب مى دهد يا نه ؟ فرمود: بله مى دهد.
سدير گويد: من و ابوبصير و يحيى بزاز و داود بن كثير درمنزل امام صادق عليه السلام بوديم كه ديديم حضرت با حالت خشم آمد وقتى نشست فرمود
در بصائر الدرجات از داود بن يزيد احول (988)، به نقل از امام صادق (ع ) آمده است : اگر ما مردم را به راى و هواى دلمان فتوا بدهيم ، از هلاك شدگان خواهيم بود، اما اصل دانش ما، ميراث پيامبر خدا (ص ) است كه هر يك از ما امامان آن را از امام پيش از خود به ارث برده است و آن را به همان گونه كه مردمان طلا و نقره شان را محافظت مى كنند، محفوظ مى داريم (989).