خویشتن نما

دوران طلایی هلند تقریباً تمام سده هفدهم میلادی را در بر می‌گیرد. در این دوران، به دلیل رونق اقتصادی، شهرها به سرعت گسترش یافتند. تالارهای شهر و انبارهای جدید ساخته شد و کانال‌های زیادی در داخل و اطراف شهرهایی مثل دلفت، لیدن و آمستردام برای مقاصد دفاعی و حمل‌ونقل حفر شد. بسیاری از بازرگانان ثروتمند در کنار این کانال‌ها خانه‌های جدید ساختند. این خانه‌ها معمولاً بسیار باریک بودند و نماهای تزیین‌شده‌ای داشتند که نشان‌دهنده جایگاه اجتماعی جدید صاحبانشان بود. دلیل باریک بودن خانه‌ها این بود که مالیات بر اساس عرض نمای ساختمان محاسبه می‌شد. معماری اولین جمهوری در شمال اروپا با سادگی و خویشتن‌داری شناخته می‌شد و با الهام گرفتن از اروپای دوران باستان، ارزش‌های دموکراتیک را بازتاب می‌داد. به‌طور کلی، معماری در کشورهای سفلی (مناطق پست)، چه در هلند اسپانیا تحت تأثیر اصلاح کاتولیک و چه در شمال تحت سلطه پروتستانتیسم، به شدت تحت تأثیر معماری رنسانس شمال ایتالیا و سبک‌های تکلف‌گرایی بود که پیش از سبک معماری باروک رم فرانچسکو بورومینی و جان لورنتسو برنینی رواج داشت. در مقابل، سبک ساده‌تر معماری در جمهوری هلند برای ساختمان‌های مهم دولتی و کاخ‌های دودمان اورانیه-ناسائو مناسب بود و تحت تأثیر سبک ضد اصلاحات که در آنتورپ رواج داشت، قرار نگرفت. در پایان قرن نوزدهم، یک جریان قابل توجه معماری نئوگوتیک در معماری کلیساها و ساختمان‌های عمومی پدید آمد، به‌ویژه با الهام از معمار فرانسوی اوژن ویوله-لو-دوک توسط پیر کایپرش، معمار کاتولیک رومی. موزه ملی آمستردام (۱۸۷۶–۱۸۸۵) و ایستگاه مرکزی آمستردام (۱۸۸۱–۱۸۸۹) از جمله ساختمان‌های اصلی او هستند.