خوشنویس طاهر

معنی کلمه خوشنویس طاهر در دانشنامه آزاد فارسی

خوشنویس، طاهر
رجوع شود به:طاهر خوشنویس (تبریز ۱۲۶۷ـ ۱۳۵۵ش)

معنی کلمه خوشنویس طاهر در دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] طاهر خوشنویس (۱۲۶۷-۱۳۵۵ش)، از سردمداران فن خوشنویسی و از نسخ نویسان قرن های سیزدهم و چهاردهم شمسی، که خوشنویسی قرآن کریم، صحیفه سجادیه و مفاتیح‎الجنان، از جمله آثار وی است. او به جز خط نسخ بر خط نستعلیق و شکسته نستعلیق نیز تسلط داشت.
یکی از افرادی که نستعلیق را به اوج خود نزدیک کرد استاد میرزا طاهر خوشنویس بود. وی در سال 1306ق/ 1267ش در یکی از روستاهای آذربایجان در یک خانواده روحانی پا به عرصه حیات نهاد. در سال 1309 به تبریز آمد. پدر وی همواره قرآن به همراه داشت و هر ماه یک قرآن ختم می‎کرد ضمن اینکه از فنون قرائت و تجوید نیز بهره‎ای داشت و در پنج‎سالگی کم کم سواد فارسی و قرآن را به فرزند یاد داد.
میرزا طاهر در 7 سالگی به مکتب رفت و در یادگیری صرف و نحو عربی و خط نسخ کوشید و در اندک مدتی با مقدمات تحریر خط نسخ آشنا شد. چون استعداد سرشار به خوشنویسی در وجودش نهفته بود بدون تعلیم و راهنمایی فقط به یمن ذوق و عشق مفرط به خوشنویسی آن‎قدر از خطوط شیوای استادان خط مشق کرد تا کم کم به کیفیت و رموز و قواعد آن پی برد.
در 9 سالگی جز سی‎ام قرآن را برای یکی از کتاب‎فروشی‎ها نوشت که چاپ شد. در 12 سالگی نیز صرف و میر و تصریف و عوامل را نوشت که آن‎ها نیز چاپ شدند.
کتاب بعدی وی در 14 سالگی معالم (در اصول) بود که آن نیز به چاپ رسید، ضمن اینکه هنوز نسخه‎های آن موجود و مورد استفاده طلاب علوم دینی است. میرزا طاهر سپس به نوشتن قرآن پرداخت و اولین قرآن را در سال 1321ق شروع کرد که کار نوشتن آن قرآن چهار سال تمام طول کشید.
وی در سن 17 سالگی تدریس را آغاز کرد و 35 سال به شغل شریف معلمی پرداخت. وی در عرض 64 سال فعالیت هنری به تحریر بیش از دویست جلد کتاب رساله علمی اخلاقی و دینی از قبیل مکاسب مفاتیح‎الجنان (شش جلد) قرآن جلد منتهی الآمال جامع المقدمات شرح جامی کتاب رجال (پنج جلد) کفایة الاصول و... پرداخت.

جملاتی از کاربرد کلمه خوشنویس طاهر

خراسان در اوایل قرن سوم هجری، به سال ۲۰۵ قمری در حیطه اقتدار طاهر ذوالیمینین درآمد، وی در خراسان، دولتی نیمه مستقل تشکیل داد و نیشابور، پایتخت شد. طاهریان اولین حکومت نیمه مستقل ایران بعد از ورود اسلام بودند. این دوره، مصادف با شروع شهرت و عظمت نیشابور است؛ رشد و پیشرفت شهر، رونق صنعتگری، موسیقی، سفالگری. اوج هنر سفالگری در نیشابور را قرن سوم و چهارم ه‍.ق می‌دانند که طبق گفته‌ها، این صنعت از چینی‌ها که به سبب رونق بازرگانی نیشابور در جاده ابریشم و راه اصلی ایران با آن‌ها به داد و ستد مشغول بوده‌اند، فرا گرفته شده است. اما صنعتگرانِ نیشابوری، با ترکیب نقوش ساسانی و هنر خوشنویسی اسلامی، سفالینه‌هایی را به وجود آوردند که در تاریخ بی‌نظیر است.