[ویکی فقه] حقیقت عرفی به وضع لفظ برای معنای خاص توسط عرف گویند. هرگاه لفظی نزد عرف در معنایی حقیقت پیدا کند به آن حقیقت عرفی می گویند؛ به بیان دیگر، به لفظی که نزد عرف برای معنایی خاص وضع شده باشد حقیقت عرفی می گویند، مانند: لفظ «دابّه» که در لغت به معنای جنبنده است، اما نزد عرف به معنای چارپا می آید.
جملاتی از کاربرد کلمه حقیقت عرفی
بر اساس قانون اساسی ایالات متحدهٔ آمریکا، در سیستم حقوقی ایالات متحدهٔ آمریکا رسیدگی به در خواست‌های تجدیدنظر چه از دادگاه‌های ایالتی و چه از دادگاه‌های فدرال در دیوان عالی مطرح می‌شود و احکام آن قطعی و لازم‌الاتباع است. این دیوان در حقیقت مرحلهٔ پایانی رسیدگی‌های قضایی و نقطه مشترک دو سازمان قضایی ایالتی و فدرال محسوب می‌شود. به همین دلیل احکام آن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و در نظام کامن لای آمریکا وحدت رویه را در آئین دادرسی ایجاد می‌کند. این وحدت رویه اختلاف نظر میان نظام‌های حقوق عرفی ایالت‌ها را کاهش می‌دهد و سبب می‌شود نوعی وحدت درونی میان نظام حقوقی ایالات متحده ایجاد شود.