حصر موصوف بر صفت

بنابراين ، اضافه دعوت حق ، اضافه موصوف بر صفت ، و يا ازقبيل اضافه حقيقيه است ، به اين عنايت كه حق وباطل گويا دعا را ميان خود به دو قسم تقسيم مى كنند، يك قسم از دعا، دعاى حق است كههرگز از استجابت تخلف ندارد، و قسم ديگر دعاىباطل است ، و آن دعايى است كه بسوى هدف اجابت هدايت نمى شود، مانند دعا و خواندنكسى كه دعا را نمى شنود و يا قدرت بر استجابت ندارد.

اضافه كردن دين بر كلمه حق ، اضافه موصوف بر صفت نيست تا معنايش آن دينىباشد كه حق است ، بلكه اضافه حقيقيه است ، و منظور آن دينى است كه منسوب به حقاست ، و نسبتش به حق اين است كه حق اقتضاء مى كند انسان آن دين را داشته باشد، و انسانرا به پيروى از آن دين وادار مى سازد.