حدیث حسن ادنی

ز رشگ او دریدی جامه و گفتی ز شوقست این اگر با گل حدیث حسن آنمرغ چمن گفتی

سوختم آن دم که میگفتم حدیث حسن تو خنده یی کردی نهان و همچو شمع افروختی

حدیث حسن تو گفتن نیاید از شاعر گرش ز سیم زبان باشد و ز زر دندان

به رغم آن گه زند طبق عشق زیر گلیم حدیث حسن تو بر بام عرش می گویم

حدیث حسن خویش از دیگری پرس که سعدی در تو حیران است و مدهوش

حدیث حسن تو در هر زبانی چو مدح پادشاه خاندان است

اگر به کعبه وگر دیر می گذارم گوش حدیث حسن تو و عشق بی زوال من است

حدیث حسن و جمال تو میرود در شهر به هر کجا که فرو ساختند انجمنی

خطای محض باشد با تو گفتن حدیث حسن خوبان ختایی

حدیث حسن کسی را به عهد تو نرسد ترا رسد که، نگارا، به حسن ممتازی