حاجی سراج الدین

سراج الدین سگزی متخلص به «سراجی» و مشهور به سید سراجی از شاعران بزرگ پارسی گوی نیمه اول قرن هفتم هجری است. به طوری که از اشعار وی بر می‌آید او سگزی و از مردم سیستان بوده و ظاهراً نخست در سیستان و سپس در مکران به مدح پادشاهان و امرای محلی پرداخته‌است. سگزی را برای تبحرش در ردیف‌های سخت اسمی و فعلی «مصراع الشعراء» خوانده‌اند. از اشعار اوست: آتشی دارم بدل از آن دو لعل آبدار باد تا نقش پریشان کرد گشتم خاکسار خاک ره گل می‌شود از آب چشمم تا چرا آتش اندر من زد و رفت از بر من بادوار