جامع جدید شیراز

پیشینه شهرداری تهران به دوره قاجاریه و انتخاب تهران به عنوان پایتخت (دارالخلافه) بازمی‌گردد. دومين نظام‌نامه بلدیه (شهرداری)بعد از تبريز در تهران سال ۱۲۸۶ تصویب شده‌است. طی سه دوره حکمرانی قاجاریان، پهلوی و جمهوری اسلامی، شهرداری تهران به عنوان پایتخت ایران دست‌خوش فراز و فرودهای متعددی شده‌است. نخستین طرح جامع شهر تهران سال ۱۳۴۹ در دوره مدیریت غلامرضا نیک‌پی تدوین شد. سه طرح جامع شهر دیگر تهران بنا به ضرورت و اقتضاء بسط و گسترش کلان‌شهر تهران در سال‌های طرح «ساماندهی جامع تهران» در سال ۱۳۷۰، طرح مجموع شهری تهران سال ۱۳۸۱ و سرانجام طرح جامع جدید تهران سال ۱۲۸۵ تدوین شده‌است. در ادامه با مروری کلی بر تحولات مدیریت شهری در تهران از آغاز تاکنون به تفکیک گزارشی اجمالی از توسعه کالبدی مناطق بیست و دوگانه شهرداری تهران تأسیس نهاد مدیریت شهری در هر یک از مناطق ارائه می‌شود.

به دنبال ساخت مسجد جامع جدید در سال ۱۳۷۰ شمسی مسجد جامع قدیمی که ساخت آن مربوط به اوایل عصر پهلوی است به علت فقدان آگاهی از ارزش فرهنگی آن تخریب شد.

در سال ۱۸۶۸، پس از اینکه گنجه به مرکز منطقه‌ای قفقاز تبدیل شد، طرح جامع جدیدی برای شهر توسط معمار ایگناتی کشتالوویچ تهیه شد. پس از تصویب طرح جامع در سال ۱۸۷۳ توسط الکساندر دوم، دیوارهای دژ ویران شد و محله‌هایی به سبک اروپایی ساخته شد. هم‌اکنون بخش بسیار کوچکی از قلعه گنجه – برج شیرالیبی – باقی مانده‌است. در سال ۲۰۰۷، دیوار دژ بازسازی شد.

مسجد جامع جدید دامغان را میرزا محمدخان سپهسالار صدر اعظم قاجار بنا کرده یعنی مسجد خرابه بوده و او دوباره آن را ساخته است.