تکاپوی کردن

از زمان باستان، تصویرسازی‌های مختلف زیادی از اسکندر کبیر وجود داشته‌است، شامل ارجاعاتی در کتاب مقدس عبری (تنخ) در سِفر مکابی اول[پانویس ۲] و در کتاب دانیال. اسکندر کبیر در فرهنگ‌های کلاسیک و پسا-کلاسیک مدیترانه و خاورمیانه شخصیتی به شدت محبوب بود. تقریباً بلافاصله پس از مرگش در ۳۲۳ قبل از میلاد دسته ای از افسانه‌ها دربارهٔ استثمارها و زندگی اش شروع به فراهم آمدن کردند، که در طول قرن‌ها، به‌طور فزاینده ای تخیلی و همچنین تمثیلی گشتند. این سنت‌ها مجتمعا رمانس اسکندر[پانویس ۳] نامیده می‌شود و برخی ریسنشن‌ها[پانویس ۴] اپیزودهای پرشور و تکاپویی را از خود به نمایش می‌گذارند، مانند از طریق هوا به بهشت صعود کردن اسکندر، سفر به کف دریا در یک حباب شیشه‌ای، و سفر به درون سرزمین تاریکی در جستجوی آب زندگانی (چشمه جوانی).

هنر ایران در این سال‌های اخیر [که شاعران برجسته‌ای چون احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، اخوان ثالث،... را پرورش داده‌است] دچار انحطاط و سیری قهقرایی شده‌است و شیوه‌های انحطاطی در افکار نویسندگان، شاعران، نقاشان و موزیسین‌ها - یا لااقل کسانی که خود را از این گروه می‌پندارند - رسوخ می‌یابد. در این سال‌ها کشور ما نه شخصیت برجسته در هنر پرورانده و نه یک اثر بزرگ هنری و جهانی به وجود آورده. مدعیان هنر که سال‌های دراز به تدریس زبان و ادبیات فارسی پرداخته‌اند وقتی دست به تصحیح و استنساخ دیوان متقدمین می‌زنند رسوایی و روسیاهی به بار می‌آورند، هنگامی که ترجمهٔ یک اثر ادبی بیگانه همچون «تریستان و ایزوت» یا «رومئو و ژولیت» عهده می‌گیرند دچار چنان سهو و خطاهای دستوری می‌شوند که کودکان دبستانی را به خنده وامی‌دارند [...] پیدا کردن علل این انحطاط شاید کار دشواری نباشد. اجتماع ما با همهٔ مظاهر زندگی اقتصادی، شاخصی گویا و رسا برای این ابتذال به‌شمار می‌آید. در اجتماع امروز یک جنبش و حرکت سریع به سوی تکامل مشاهده نمی‌شود. تکاپوی نسل جوان در جهت تأمین زندگی و استقرار خود، آرام، مأیوسانه و توأم با شیوه‌های محافظه‌کارانه و قدیمی است. [...]