تکامل فقه شیعه

معنی کلمه تکامل فقه شیعه در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] تکامل فقه شیعه، به بررسی مراحل و دوره های پیشرفت و تکامل فقه شیعه همراه با ذکر فقهای و کتاب هایشان در هر دوره می پردازد.
امروزه، علاقه مندانِ به هر دانشی، مطالعه تاریخچه و بررسی مراحل پیشرفت و تکامل آن دانش را ضروری می دانند، زیرا این فراگیری، آگاهی به مسائل پیرامون آن و شناخت شرایط تکامل و پیشرفتِ آن علم را آسان می کند، پژوهشگر می تواند با توجه به شرایط و زمینه های گردآوری آن علم در گذر قرن ها تلاش و تکاپوی علمی، آن را ارزش گذاری کند.
تفاوت فقه شیعه با فقه دیگر مذاهب
مهم ترین، ریشه دارترین و گسترده ترین مکتب های فقه اسلامی، مکتب فقهی شیعیان دوازده امامی است که به دلیل داشتن دو ویژگی اساسی، با دیگر مذاهب تفاوت دارد:۱. باز بودن باب اجتهاد از روز تأسیس تاکنون; از آن جا که باز نبودن باب اجتهاد در مذاهب دیگر، سبب شده است که آن مذاهب، در زمانی نه بسیار کوتاه، خسارت های فراوانی را ببینند، فقیهان عامه نیز به ضرورت باز بودن باب اجتهاد پی برده اند.۲. ارتباط مستقیم با معصومان; ایشان در گذر سه قرن، در چارچوب روشی که قرآن کریم برای معرفت یابی عاقلان و خردمندان برشمرده، این مکتب فقهی را بی هیچ کاستی ای و با روشی استوار بنا نهادند، در حالی که دیگر مذاهب، به پشتوانه قیاس یا جمود بر ظواهر و محدود کردن خود در قالب الفاظ، از این چارچوب بیرون رفته اند.
تکات دربر دارنده تعریف علم فقه
برخی از فقیهان، علم فقه را (شناخت احکام فرعی شریعت از راه دلیل های تفصیلی) دانسته اند که چنین تعریفی دو نکته را دربردارد:۱. فقه مصطلح یا فقه استدلالی، زمانی تصورشدنی خواهد بود که منابع استنباط فراهم باشد، بنابراین، عصر تشریع را که منابع فقهی در آن هنگام پدید آمده، نمی توان از مراحل تکامل فقهِ مصطلح شمرد;۲. عصر امامان معصوم را نیز نمی توان از ادوار علم فقه دانست، زیرا ایشان نیز همانند پیامبر، با تفسیر کلام وی و آیات قرآن ، منابع فقهی را برای فقیهان پدید می آوردند.بنابراین، فقه روایی (مأثور) را ـ که گردآوری اش از زمان امام باقر و امام صادق تا زمان غیبت به طول انجامید ـ نمی توان فقه استدلالی و اصطلاحی شمرد، برخی از تاریخ فقه نویسان، پایانه عصر غیبت صغری را که فقیهان به استدلال روی آوردند، آغاز بنای فقه شیعی دانسته اند و زمانه فقه روایی را از ادوار علم فقه شیعه نشمرده اند.
ادوار فقه شیعه
...

جملاتی از کاربرد کلمه تکامل فقه شیعه

که در فقه شیعه به صورت زیر بیان می‌شود.
امپراتوری صفوی که شاه اسماعیل یکم بنیان گذاشت، در زمینه‌های نظامی، فقه شیعه و هنر پیشرفت‌های قابل توجهی داشت. تأسیس این حکومت، هویت جدیدی به ویژه در جهان غرب به ایران بخشید. به باور عبدالحسین نوایی، با صفویه پس از گذشت ۹ قرن از سقوط شاهنشاهی ساسانی، یک فرمانروایی ملی بر ایران مسلط شد. شاه اسماعیل به دلیل ناتوانی‌های نظامی، در ۱۵۰۷ میلادی جزایر هرمز، قشم، مسقط (عمان امروزی) و سواحل جنوبی خلیج فارس (امارات متحده عربی امروزی) و در ۱۵۱۴ میلادی بندرعباس و در ۱۵۲۱ میلادی بحرین را به امپراتوری پرتغال واگذار کرد. این مناطق بیش از یک قرن در دست پرتغالی‌ها ماندند تا سرانجام در سال ۱۶۲۲ میلادی، شاه عباس یکم با دادن امتیازات دیگری به انگلستان، با پشتیبانی ناوگان آن‌ها این مناطق را بازپس گرفت. با این اقدامات، صفویان در واقع راه استعمار در ایران و هندوستان توسط دولت‌های اروپایی را هموار کردند.
قانون مهم‌ترین منبع حقوق مدنی است و قانون مدنی که در ۱۳۳۵ ماده در سالهای ۱۳۰۷ تا ۱۳۱۴ توسط مجلس شورای ملی به تصویب رسید مهم‌ترین مجموعه قانون مربوط به حقوق مدنی است که در درجه اول براساس فقه شیعه و در وهله بعد با استفاده از قوانین مدنی کشورهای فرانسه، سوئیس و بلژیک تدوین شده‌است.
شکستن یا باز کردن روزه را افطار گویند. فقه اهل سنت توصیه می‌کند که روزه‌دار در باز کردن روزه خود به محض غروب خورشید شتاب کند، حال آنکه طبق دیدگاه مشهور در فقه شیعه، روزه‌دار باید صبر کند تا سرخی نیمه شرقی آسمان برود و اذان مغرب گفته شود. مسلمانان معمولاً روزه را به تبعیت از پیامبر اسلام با یک نوشیدنی غلیظ و خرما باز می‌کنند. برخی از مسلمانان بعد از باز کردن روزه نماز می‌خوانند و سپس آماده وعده غذایی بزرگ‌تری می‌شوند که معمولاً شامل غذاهای مخصوص به این ماه است. این غذا خوردن‌ها فرصتی برای بازدید بستگان، همسایگان و دوستان از همدیگر است.
به نظر می‌رسد از بین جنبه‌های مختلف علمی و علومی که وی به آن احاطه داشته و به عنوان «علامه» معرفی شده، محدث بودن و فقاهت وی از برجستگی خاصی برخوردار بوده‌است. در کتاب مقدمه‌ای بر فقه شیعه در خصوص جنبه فقاهتی وی آمده‌است: «فقیه شیعی نیمه اول قرن ۵ هـ در اثر فقهی خود به نام «بستان» ابواب فقه را به ترتیب مشجر (درختی) از یکدیگر تفریع کرد که عملی ابتکاری بود..»