تهوع اور

سلاحهای شیمیایی به‌طور عمده و به‌طور رسمی در جنگ جهانی اول (طی سالهای ۱۹۱۴–۱۹۱۸) مورد استفاده قرارگرفتند. اگر چه اولین بار ارتش انگلیس در سال ۱۸۹۴ در جنگ‌های کریمه از گازهای شیمیایی تهوع آور گوگرد دار در منطقه سباستویول استفاده کرد (که البته چندان مؤثر نبود) با این وجود اولین بار در جنگ جهانی اول (۲۷ آوریل ۱۹۱۵) نیروهای آلمان طی یک حمله وسیع، از گاز سبزرنگی (گاز کلرین) علیه نیروهای بلژیکی مستقر در شهر ایپر استفاده کردند. این حمله شیمیایی نخستین تهاجم وسیع گازی در تاریخ محسوب شد. به دلیل عدم آمادگی (اعم از ماسک یا وسایل دفاعی علیه جنگ شیمیایی)، منجر به مرگ بیش از پنج هزار نفر و مصدوم شدن حدود ۱۵۰۰۰ سرباز بلژیکی و نیروهای متحدین شد. این نیروها در آن زمان هیچ گونه پوشش دفاعی نداشتند؛ لذا تلاش‌های بسیاری در جهت تولید این سلاح از یک سو و نیز روش‌های مقابله با آن ازسوی دیگر آغاز گردید.[نیازمند منبع]

در شب بعد از جنایت، سه روز قبل از کشف اجساد , هنرمند دوره گرد مایکل پلوکل تصادفاً از کنار هینترکایفک گذشت. او متوجه شد که تنور خانه توسط شخصی گرم شده‌است. آن شخص با فانوس به او نزدیک شده بود و او را کور کرده بود و در نتیجه با عجله به راه خود ادامه داد. پلوکل همچنین متوجه شد که دود تنور بوی تهوع آوری دارد. این حادثه پی‌گیری نشد و هیچ تحقیقی برای تعیین آنچه که آن شب در تنور سوزانده شده بود انجام نشد.