تلسکوپ استوایی

برای اندازه‌گیری تندی گردش سیاره‌های گازی به دور خود، دانشمندان ناگزیرند از روش‌های غیر مستقیم استفاده کنند. آن‌ها نخست سرعت میانگین چرخش ابرهای قابل مشاهده را اندازه‌گیری می‌کنند. مشتری به اندازه نیاز امواج رادیویی می‌فرستد که به وسیله رادیو تلسکوپ‌های زمینی دریافت شود. هم‌اکنون دانشمندان از اندازه امواج برای سنجش سرعت چرخش مشتری بهره می‌برند. قدرت امواج، تحت تأثیر میدان مغناطیسی سیاره، در یک الگوی تکراری ۹ ساعت و ۵۶ دقیقه‌ای، تغییر می‌کند؛ زیرا سرچشمه میدان مغناطیسی، هسته سیاره است. این دگرگونی‌ها نشان دهنده سرعت چرخش درونی سیاره‌است. چرخش تند مشتری مایه برآمدگی در بخش استوا و پخی در قطب‌هایش می‌شود. قطر استوایی مشتری ۷ درصد بیشتر از قطر آن در راستای قطب‌هاست.

با شروع در حدود ۱۸۲۶، جیمز جنوبی نقشه هایی برای یک تلسکوپ جدید بزرگتر ساخته شده است، نصب شده کمتری را در استوا بی رنگ عدسی نور (یک تلسکوپ با یک لنز) در یک رصدخانه جدید داشت. او یک لنز دیافراگم ۱۲ اینچی (در واقع حدود ۱۱.۸) از رابرت-آگلا کوچوکس در پاریس برای حدود ۱۰۰۰ پوند خریداری کرد ، به اندازه کافی بزرگترین لنزهای شی اهرمی در جهان در آن زمان بود ، اما در سال ۱۸۳۸ برچیده شد.  بزرگترین عایق نسبی بعدی ، در رصدخانه مارکری بود که با موفقیت ۱۳۵۰ اینچی نسوز ۱۳.۳ اینچی (همچنین یک کوچک لنز پاریس) را در دهه ۱۸۳۰ روی داد. توماس گروب سوار شد. مشکل تلسکوپ جیمز ساوت کوه استوایی بود.