تقریر بحث السید البروجردی

بروجردی در نجف و کربلا و به سپس در تهران به تدریس پرداخت. تا آنکه به درخواست بزرگان مشهد در ۱۲۵۸ به قصد تدریس و ارشاد به آن شهر رفت و مورد توجه قرار گرفت. حوزهٔ درسش از حوزه‌های مهم به شمار می‌رفت و چون در محله «بالا خیابان مشهد» زندگی می‌کرد، به «بالاخیابانی» معروف شد. از جمله شاگردانش می‌توان به محدث نوری، علی اکبر نهاوندی (استاد سید عبدالاعلی سبزواری)، محمدعلی محلاتی، شیخ محمدحسن ممقانی (پدر عبداله مامقانی) اشاره کرد. محمدحسن ممقانی در ۱۲۶۳ق تقریر بحث «الصوم» استاد او عبدالرحیم بروجردی را نوشته است.[نیازمند منبع].

درس خارج در طی ۱۵۰ سال اخیر، دو مکتب نجف و مکتب سامرا را تجربه کرده است. خارج دروس حوزوی در حوزه نجف به سبک القایی-استماعی (القاء و بیان استاد؛ و استماع و شنیدن طلاب، به ضمیمه وجود تقریر بحث و نیز پرسش‌های نادر در میان تدریس استاد و پرسش‌های بیشتر پس از اتمام درس) توسط بزرگانی مانند آخوند خراسانی، ارائه می‌شد؛ ولی در مکتب سامرا که میرزای شیرازی آن را تأسیس کرد به صورت اشتراکی (یعنی ارائه ابتدایی موضوع بحث از سوی استاد و مشارکت استاد و شاگردان از ابتدا تا انتهای درس) انجام می‌گرفت. هر کدام از این شیوه‌ها هم دارای محاسن و هم دارای معایب بود. در حوزه علمیه قم هم‌اکنون، بیشتر سبک نجف جریان دارد و به ندرت سبک سامرا وجود دارد.