تعمیر سطحی

معاونت فنی و عمرانی مأموریت فعالیت‌های زیرساختی و عمرانی شهرداری تهران را بر عهده دارد. از سال ۱۳۶۹ رسماً شروع به فعالیت کرده‌است. فعالیت‌های عمده این معاونت، انجام پروژه‌های عمرانی در شهر تهران است.اغلب پروژه‌ها در قالب ساخت پل، بزرگراه، تونل و ابنیه تعریف می‌شوند. به این مجموعه عملکردی باید ساماندهی شبکه جمع‌آوری و مدیریت آب‌های سطحی و همچنین تعمیر، مرمت، مقاوم‌سازی و به‌سازی لرزه‌ای پل‌های شهر تهران را نیز افزود.اقدامات عمرانی در سطح مناطق نیز به نوعی با هماهنگی معاونت یاد شده انجام می‌شود. همچنین تحقق هماهنگی میان معاونت‌های فنی و عمرانی مناطق بیست و دوگانه شهرداری تهران از دیگر ماموریت‌های این معاونت است. معاونت فنی و عمرانی برای تحقق ماموریت‌هایش واحدهای تابعه‌ای متعددی دارد. این معاونت از سه اداره کل «برنامه‌ریزی و توسعه شهرداری»، «هماهنگی فنی و عمرانی سازمان‌ها و مناطق»، «مالی و اداری» همچنین سازمان‌های مشاور_فنی_و_مهندسی، مهندسی_و_عمران، «عمران مناطق شهرداری تهران» و شرکت‌های خاکریز_آب و «یادمان سازه» تشکیل شده‌است. همچنین ریاست و دبیری شورای فنی شهرداری تهران نیز با معاون فنی و عمرانی شهرداری است؛ دبیرخانه شورای فنی مدیریت شهری هم در این معاونت مستقر است.

این نیروهای ورماخت تا این نقطه از جنگ آسیب شدیدی دیده بودند و از مشکلات جدی تدارکاتی از جمله کمبود سوخت و مهمات رنج می‌بردند. ذخایر فراهم شده برای این عملیات توسط آلمانی‌ها نیز بسیار محدود بود. بیشتر یگان‌ها، از جمله تقریباً همه لشکرهای متحرک، مستقیماً از سایر نواحی عملیاتی به این منطقه فرستاده شده و فرصت چندانی برای بازسازی نداشتند. به سبب رزم مداوم و عدم بازسازی، روز ۴ سپتامبر ۳۰ درصد از تانک‌های گروه ارتش مرکز ورماخت کاملاً غیر عملیاتی و ۲۳ درصد از آن‌ها در حال تعمیر بودند. در نیمی از لشکرهای زرهی ورماخت که به این عملیات اختصاص یافته بودند، به‌طور میانگین تنها ۳۴ درصد تانک‌ها آماده به‌کارگیری بودند. میزان ۱۲۵ تانکی که به عنوان جایگزین تأمین شد نیز تغییر زیادی در این شرایط ایجاد نکرد. کمبود حدود ۲۲ درصدی در ادوات موتوری دیگر نیز در هنگام آغاز تهاجم وجود داشت. همان مقدار موجود نیز عموماً خودروهای قدیمی بودند که به صورت سطحی تعمیر شده بودند و احتمال می‌رفت بسیاری از آن‌ها در جریان عملیات مجدداً خراب شوند. تا این زمان، تعدادی از یگان‌های لوفت‌وافه از جمله برخی از بهترین‌های آن، به جهت تلفات سنگین از خط مقدم عقب کشیده شده بودند. توان رزمی ناوگان ۲ هوایی از ۱۲۰۰ هواگرد در ماه ژوئن سال ۱۹۴۱ به ۵۴۹ هواگرد عملیاتی از جمله تنها ۱۵۸ بمب‌افکن تقلیل یافته بود. چنین آماری برای ادوات زرمی ورماخت جهت چنین عملیات پراهمیتی که به رزم متحرک وابسته بود، به شکل شگفت‌انگیزی اندک به نظر می‌رسید.