تراورس سوراخ دار
جملاتی از کاربرد کلمه تراورس سوراخ دار
فلزها را می‌توان با فرمول‌های خاصی از شیشه جوش خورده به فلز نیز پوشش داد. این مواد معدنی باعث ایجاد ویژگی‌های از قبیل مقاومت در برابر خوردگی و سایش، رنگ‌های تزئینی، عایق الکتریکی، و قابلیت کار در دماهای بالا می‌شود. به این فرایند لعاب دهی پرسلین (porcelain enameling) گفته می‌شود. در فرایندی که به نام فریت کردن شناخته می‌شود، لایه اول یا زیرین، اتصال لازم به فلز پایه را ایجاد کرده و لایه روئین خواص ظاهری و سطحی مورد نظر را ایجاد می‌کند. معمولاً ماده در حالت یک دوغاب چند ترکیبی بوده و به صورت اسپری بر روی سطح یا فروبردن در داخل آن اعمال می‌شود. سپس محصول مورد نظر خشک شده و پخته می‌شود. در روشی دیگر که به صورت کاملاً خشک انجام می‌شود، ماده به صورت یک پودر و توسط اسپری الکترواستاتیک به سطح پاشیده شده و سپس مستقیماً حرارت داده می‌شود. در طول فرایند پخت که ممکن است در محدوده دمای ۴۸۰ الی ۸۷۰ درجه سلسیوس انجام شود، ماده پوشش، ذوب شده، جریان پیدا کرده و دوباره جامد می‌شود. از لعاب پرسلین ممکن است در داخل لگن سوراخ دار بسیاری از ماشین‌های لباسشویی یا ظروف آشپزی استفاده شده باشد.
پیتیو به‌طور کلی در ظرف فلزی پیتیو کوتی با دو قسمت پخته می‌شود. قسمت پایین آب و قسمت فوقانی پیتیو را نگه می‌دارد، جایی که مخلوط برنج با لایه‌های نارگیل رنده شده قرار داده می‌شود. درهای سوراخ دار بخش‌ها را جدا می‌کند تا بخار بین آنها عبور کند.
چالش اصلی برای فوتونیک کریستال‌های مرتبه بالا مشکل ساخت آنهاست. که باید دقت کافی برای جلوگیری از اتلافات پراکندگی که باعث محو شدن خواص کریستال می‌شود انجام گیرد. یکی ازروش‌های امیدوارکننده برای تولید فوتونیک کریستال فیبرهای فوتونیک کریستالی هستند مانند فیبرهای سوراخ دار. استفاده ازروش‌های فیبرهای ترسیمی برای فیبرهای مخابراتی توسعه پیدا کرده‌اند. که می‌توانند هر دوی این نیازها را برطرف کنند. فیبرهای فوتونیک کریستالی به صورت تجاری در دسترس هستند. روش امیدوارکننده دیگر برای تولید فوتونیک کریستال‌های دوبعدی استفاده از روش تیغه‌های فوتونیک کریستالی است. این ساختارها از یک زیر لایه به عنوان تیغه که معمولاً از جنس سیلیکن است تشکیل شده‌اند که توسط روش‌هایی مانند صنعت نیم‌رساناها ساخته می‌شوند. این تراشه‌ها توانایی تحلیل الکترونیکی و اپتیکی بر روی یک تراشه واحد را دارند.
خانه‌ای که کنستانتین ملنیکف برای خود و خانواده اش در خیابان مسکونی معمولی در مسکو ساخت، به عنوان اثری غیرمعمول و عجیب تلقی می‌شود. این طرح بیشتر شبیه یک کلیسا یا افلاک نماست تا یک خانه و منتقدین می‌پندارند که استوانه‌های سوراخ دار درهم ادغام شده با پنجره‌های لوزی شکل آن، معنای مرموزی دارند. ملینکوف طراح پاویلیون شوروی، در نمایشگاه هنرهای دکوراتیو سال ۱۹۲۵ پاریس عقاید عجیبی داشت، به عنوان مثال در مورد خواب و معماری خواب. اتاق خواب خانه ملینکوف، سه فرم مقبره‌ای شکل دارد که با گچ کاری نرمی حجاری شده‌اند و با آرایشی متقارن در زمین تعیبه گردیده‌اند. این سه فضا به عنوان تختخواب‌های والدین و دو فرزند به کار می‌روند که توسط جفت پارتیشن‌های کوتاه ثابتی پوشیده شده‌اند. این اتاق بیشتر شبیه صحنه‌ای از یک فیلم علمی - تخیلی می‌باشد. مبلمان دیگر در این طرح حذف شده‌است و لباس‌ها در رختکن اشتراکی طبقهٔ همکف قرار دارند.