تراش کردن

سنگ‌ها یا به وسیلهٔ ملات‌های مختلف به هم متصل می‌شوند، یا توسط بستهای فلزی یا با تراش خاصی که به سنگ می‌دهند در آن‌ها حالت توخالی و توپری ایجاد کرده و آن‌ها را کنار هم می‌چینند؛ مثلاً در بناهای تخت جمشیداز دو سنگی که قراربود درکنار هم قرارگیرند دو ذوزنقه بیرون می‌آوردند و در وسط قسمت خالی شده، بست فلزی کارگذاشته و اطرافش را سرب می‌ریختند؛ که به این نوع بست دم چلچله ای می‌گفتند. در غرب به جفت کردن سنگ‌ها بدون ملات و با استفاده از بست در کنار یکدیگر، استروتومی می‌گویند. این شیوه در معابد یونانی اجرا شده است.

سنگ‌نوشتهٔ بیستون در ارتفاع چند ده متری از سطح زمین و بر دامنهٔ جنوبی کوه پرآو ساخته شده است و از آثار به جای مانده از پلکانی در قسمت بالایی کوه بیستون احتمال می‌رود که سنگ تراشان از این راه برای رسیدن به محل سنگ نبشته استفاده می‌کرده‌اند و پس از پایان کار پلکان را به منظور غیرقابل دسترس کردن اثر تراش داده‌اند. سنگ‌نوشتهٔ بیستون بر صخره ای از جنس سنگ آهکی ایجاد شده که بنا به آثار لعاب قهوه‌ای رنگی که سطح سنگ نبشته را پوشانده و همچنین بقایای سربی که در چند سطر نخست اثر دیده شده است به نظر می‌آید که در پایان کار برای افزایش طول عمر اثر تمام نمای آن را با اندودی ناشناخته پوشانده‌اند.[نیازمند منبع]

مشخصاً اسمیت خودش به‌طور دستی به سر هم کردن نمونه آخر پیکره تراشی اش نپرداخت. در عوض از شرکت‌های خواست که دارای افراد ماهرانه با تخصص آهنگری بودند، و او کسی بود که تابلو مدل‌های خودش را فروخت تا بتواند هزینه طراحی را فراهم کند. این وجه از کار او را یک معمار بیان می‌کند، کسی که به‌طور عادی طراحی کرده اما دید هنری ندارد. این طراحی به ایده هنر مدولار به عنوان یک سیستم تولیدی که تصمیم گیرنده اصلی است فعالیت خلاقانه تعریف می‌شود؛ و نهایتاً با تفکر تلویحی مدولار این اندیشه استحکام می‌یابد که تأمین مدولار (اجزا) در یک سیسم مدولار بایستیبی نهایت باشد و بایستی که این قطعات بیشتر از قطعات هنری، صنعتی باشند تا برای سیستم قابل فهم باشند.(زنبورعسل در شش ضلعی‌ها به‌طور ذاتی سیار صنعتی عمل می‌کند به‌طوری‌که تولید سلول‌های ۶ گوشه هیچ‌گاه پایان نمی‌یابد).

برای کوک کردن زنگ، آن را برروی دستگاه تراش قرار داده سپس قطعاتی از فلز تراش داده می‌شوند تا هارمونی مناسبی از زنگ تولید شود.

تراشکاری داخل‌تراشی یک عملیات برشکاری است که با استفاده از یک ابزار برش تک‌نقطه‌ای یا یک سر داخل‌تراشی با بزرگ کردن دهانه موجود در یک قطعه کار، سطوح مخروطی یا استوانه‌ای تولیدمی‌کند. برای سوراخ‌های غیر مخروطی، ابزار برش موازی با محور چرخش حرکت می‌کند. برای سوراخ‌های مخروطی، ابزار برش با یک زاویه نسبت به محور چرخش حرکت می‌کند. هندسه‌های متفاوتی از بسیار ساده تا بسیار پیچیده با قطرهای مختلف را می‌توان با استفاده از کاربردهای داخل‌تراشی تولید کرد. سفته‌زنی یکی از اساسی‌ترین کارهای ماشین تراش در کنار تراشکاری و حفاری و سوراخکاری است.

این نوع تراش، به نام تراش سوئیسی که برای انواع و اقسام سنگ‌های مختلف در گذشته استفاده می‌شده‌است. در تراش برلیان، امروزه سعی بر آن است که هرچه بیشتر از قبل جلوه‌های بصری سنگ الماس را به نمایش بگذارند و زوایا و نوع بُرش را به شکلی تنظیم کنند که نور واردشده به سنگ الماس با صفحات بیشتری از سنگ برخورده کند و در انتها به چشم ما برسد. برای دست‌یافتن به این امر، دانشمندان مؤسسات بزرگ آمریکا و بلژیک همیشه برای بهتر کردن نوع تراش الماس‌ها تلاش می‌کنند و سال‌به‌سال استانداردهای جدیدی برای این کار ارائه می‌دهند؛ و در اصل، تراشندگان الماس، چه کسانی که به روش سنتی مبادرت به تراش الماس می‌کنند و چه کسانی که با دستگاه‌های پیشرفته این کار را انجام می‌دهند، باید پیرو این استاندارد باشند.

سنگ های تیز کننده یا تیزکننده برای تیز کردن لبه های ابزار فولادی مانند چاقو از طریق سایش و تراش استفاده می شود.

(به معنای افزایش قطر یک سوراخ از پیش ایجاد شده) یک ابزار بورینگ به صورت محوری وارد قطعه کار می‌شود و در طول محور سوراخ ایجاد شده؛ تراش می‌دهد. ابزار تراش بورینگ تک نقطه ای می‌باشد و می‌توان با استفاده از سر قابل تنظیم ابزار تراش، قطر سوراخ ایجاد شده را تغییر داد. بورینگ معمولاً پس از سوراخ زنی به منظور بزرگ کردن بخشی از سوراخ یا رسیدن به ابعاد دقیق تر استفاده می‌شود.