تایر باری

کسانی که در قایق های نجات بودند از شنیدن صدای چیزی که لارنس بیزلی می‌گفت، وحشت زده شدند: «من مطمئنم هر احساس ممکن از ترس انسانی، ناامیدی، عذاب، رنجش شدید و خشم کور با نوت‌هایی از تعجب بی نهایت آمیخته شد، گویی هر یک از آنها می‌گفتند: چطور ممکن است که این اتفاق وحشتناک برای من بیفتد که در این تله مرگ گیر بیفتم؟» جک تایر آن را با صدای «ملخ در یک شب تابستانی» مقایسه کرد، در حالی که جورج ریمز که لحظاتی قبل از غرق شدن تایتانیک پرید، آن را این‌گونه توصیف کرد: «صدای ناله تاسف باری که هرگز فراموش نخواهم کرد، صدای آن بیچاره‌هایی که در اطراف شناور بودند و درخواست کمک می‌کردند؛ هولناک، مرموز و ماوراء طبیعی بود.»