تاویل فلسفی

معنی کلمه تاویل فلسفی در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] تأویل در اصطلاح نقل و صرف کلام از معنای ظاهر به معنای دیگر که محتمل است می باشد به شرطی که با دلیل باشد و مخالف با کتاب و سنت نباشد. تأویل در فلسفه از دو حیث جریان دارد: اول در مباحث فلسفی و دوم در مباحثی که از طریق مبانی فلسفی ، تفسیری از قرآن و حدیث ارائه بشود.
سازگاری و توفیق میان عقل و نقل یا فلسفه و دین در میان فلاسفه مسلمان ایران ، بنیانی عقلی و هستی شناختی یافته است.
← روش کار فلسفه و دین
کتابِ الجمع بین رأیی الحکیمین فارابی را می توان نوعی تأویل دانست که در آن اختلافاتِ ظاهریِ (به زعم وی) افلاطون و ارسطو به وحدت باطنیِ حکمت آن دو مؤَّول می شود، زیرا گوهر اصلی آن دو حکمت، یکی است.
فلسفه باطنی ابن سینا
در مجموعه آثار ابن سینا ، تألیفاتی هست که با نوشته های مشائی وی تفاوت دارد.
در زمره این آثار سه داستان تمثیلی حی بن یقظان و رسالة الطیر و سلامان و ابسال قرار می گیرد.
با مطالعه این آثار بعضی جنبه های برجسته « فلسفه باطنی » ابن سینا آشکار می شود.
در داستان های تمثیلی، مشرق در معنای رمزی خود عالم نور یا صور محض است و مغرب ، عالم سایه ( ظل ) و مادّه .
نفس آدمی هم چون اسیری در تاریکی مادّه زندانی است و باید خود را آزاد کند تا بتواند به عالم نوری که آدمی از آن جا هبوط کرده است، برسد و محتاج راهنمایی است که وی را در این جهان رهبری کند و به رستگاری نهایی برساند.
آثار ابن سینا در آثار دیگران
...

جملاتی از کاربرد کلمه تاویل فلسفی

نوری است که به واسطه آن آسمان‌ها و زمین ظهور و وجود پیدا کرده‌اند. ملاصدرا در تبیین بخش دوم آیه طبق روش تفسیری خود و با تکیه بر مبانی فلسفی خاص خود تاویل‌های مختلفی ارائه می‌دهد ازجمله تأویل آیه در عالم انسانی به لحاظ بدن.
چندین روانشناس که روی روانگردان‌ها تحقیق می‌کنند نیز مرگ نفس را تعریف کرده‌اند. آلنیس (۱۹۶۴) مرگ نفس را به عنوان «از دست دادن حس خودی» تعریف می‌کند. استانیسلاف گروف (۱۹۸۸) آن را به عنوان «احساس نابودی کامل» تعریف می‌کند و می‌نویسد «مرگ نفس به معنای پایانی برگشت ناپذیر برای همذات پنداری فلسفی فرد با چیزی است که آلن واتس آن را خود محصور شده زیر پوست نامیده است». روان‌شناس جان هریسون (۲۰۱۰)، مرگ نفس موقت را به عنوان از دست دادن خود مجزا، یا در بهترین حالت آن را ادغامی ژرف با چیزی متعالی تعریف می‌کند. جانسون، ریچاردز و گریفیث (۲۰۰۸)، تعریف لیری و همکارانش و گروف از مرگ نفس را به عنوان «تجربه موقت از دست دادن کامل هویت ذهنی خود» تاویل می‌کنند.
تاریخ و حقیقت که مجموعه‌ای از رساله‌های وی دربارهٔ مفهوم تاریخ در هرمنوتیک است در سال ۱۹۵۵ منتشر شد.دربارهٔ تاویل، بحثی دربارهٔ فروید، اختلاف تأویل‌ها، استعارهٔ زنده و از متن تا کنش مهم‌ترین آثار ریکور در زمینهٔ هرمنوتیک هستند.خویشتن همچون دیگری، که مهم‌ترین کار فلسفی ریکور است.