تالاب سازی
جملاتی از کاربرد کلمه تالاب سازی
ژئوتکستایل برای ضایعات شهری و محل دفن زباله‌ها و ضایعاتی مضر و خطرناک، تالاب‌های تصفیه پساب همچنین مخازن نگهداری و کنترل ضایعات و دیگر سیستم‌های نگهداری سطحی توصیه شده‌است. این محصول کارایی سیستم را برای دفن زباله‌ها و هم برای طرح پاکیزه سازی آب زیر زمین افزایش می‌دهد.
موافقان به هزینه بسیار کمتر تأمین آب شیرین با افزایش بارش و کاهش تبخیر در این منطقه با احیای دریاچه جازموریان در حوضه آبریز نسبت به طرح‌های شیرین سازی و انتقال آب دریا به فلات مرکزی اشاره می‌کنند. غالب مردم در این منطقه کشاورزی بوده و بجز صنایع غذایی صنعت شاخص دیگری در منطقه مستقر نمی‌باشد و بعد از احیای دریاچه جازموریان در حداکثر حجم آن به صورت دائمی، آب و هوای حوضه آبریز جازموریان مناسب کشت انواع گیاهان گرم و استوایی آب بر را خواهد خواهد بود که چنین ظرفیتی در هیچ منطقه دیگری در ایران و غرب آسیا وجود ندارد. با توجه به اینکه منشأ ۲۵٪ ریزگردها در ایران کفه خشک شده جازموریان می‌باشد، احیای این تالاب یک اولویت ملی محیط زیستی می‌باشد.
بعد از احیای دریاچه جازموریان در تراز ۴۰۰ متری از سطح دریا، با توجه به دمای هوای بالای منطقه تالاب جازموریان و عمق بالای دریاچه که بیش از ۲۰ متر است، حداقل در فصول گرم سال لایه بندی حرارتی در دریاچه ایجاد می‌شود. در چنین شرایطی در کف دریاچه آب شور فوق اشباعی را خواهیم داشت. می‌توان از این لایه بندی دریاچه در این فصول استفاده نمود و آب فوق شور فوق اشباع را به سمت چاه ژرف یا به سمت دریا هدایت نمود و از آب شیرین با کیفیت بالاتر باقی مانده در دریاچه جازموریان برای اهداف گوناگون از جمله شیرین سازی ارزانتر آب و تأمین آب شرب مناطق اطراف دریاچه جازموریان استفاده نمود. سفره آب زیرزمینی در محدوده خود تالاب جازموریان دارای آب شور می‌باشد و این نوید را می‌دهد که آب‌های ژرف در این محدوده نیز دارای آب شور باشند و اگر این آب‌های ژرف به سفره آب زیرزمینی زیر دریای عمان راه داشته باشند، با هزینه کم و بدون اثر سوء می‌شود آب شور فوق اشباع در کف دریاچه احیا شده جازموریان را به سمت این آب‌های ژرف هدایت کرد.
نیزارهای حمّار یا هور حمّار (عربی: هور الحمار) مجموعه تالاب‌های بزرگی در جنوب‌شرقی عراق است که بخشی از مرداب‌های بین‌النهرین در سامانه رودخانه‌ای دجله و فرات به‌شمار می‌روند. از نظر تاریخی، نیزارهای حمّار در طول سیل‌های فصلی تا ۴٬۵۰۰ کیلومتر مربع (۱٬۷۰۰ مایل مربع) نیز گسترش یافته‌است. این نیزارها در طول دهه ۱۹۹۰ توسط پروژه‌های بزرگ زهکشی، سد و دایک سازی تخریب شدند. از سال ۲۰۰۳ به این‌سو، نیزارها به دنبال جریان دوباره سیلاب و تخریب سدها در حال بهبود هستند.