تاب اوردن

وقتی که در کتاب جغرافیا به کوچ عشایر و روستانشینی و شهرنشینی می رسیدیم، یکی از کارهای مان ساختن ماکت چادرها یا خانه های روستایی اقلیم های گوناگون بود؛ خانه های گیلان با سقف شیب دار، خانه های کوهستانی و خانه هایی با حیاط مرکزی. چالش و شور و شوق ساخت ماکت خانه ها، تمام خانواده ها را در بر می گرفت. به درخواست توران خانم و تاکید معلم، پدران و مادران نباید در ساخت این ماکت ها به ما کمک می کردند. ولی تاب آوردن در مقابل این خواسته ی توران خانم سخت بود! پس با وجود تذکرها، گاهی پدران و مادران هم با شیطنتی کودکانه در ساختن چادرها و خانه ها پیش قدم می شدند. درست است که تلاش برای برآوردن خواسته ی توران خانم در کار بود، ولی مشارکت در ساخت هم، نوعی کار گروهی، شیطنت، بازی و بازگشت به دوران کودکی محسوب می شد که شاید در نظر کودکان از چشم معلم و توران خانم پنهان می ماند. ولی هنگام ارائه ی کارها برای تشکیل نمایشگاه در مدرسه، کارهایی که نشان از دخالت والدین داشتند، برای نمایش انتخاب نمی شدند. پس معیار فقط ساختن نبود، صداقت شرط بود، توانمند شدن دانش آموز در ابعاد گوناگون، مطالعه، درک مطالب، انتخاب درست مصالح، به کارگیری لامسه و دست و ذهن و دخیل ساختن تمام اینها در امر ساختن بود، یعنی توانایی های کودکان از چند وجه به کار گرفته می شد.

این سازوکار در هر گونه سازه ایست که فشار به شکل کاملاً عمودی بر تکیه گاه وارد می‌شود. به‌طور ویژه این سازوکار را در تکیه گاه‌های پوشش‌های تخت (در برابر چفدی) می‌توان سراغ گرفت خواه سقف خواه پل یا هر سازه دیگر. ستون یک تکیه گاه است که به‌طور معمول برای مهار نیروهای فشاری در سازه‌های گوناگون بویژه پل‌ها ساخته می‌شود. ستونی که بیشترین فشار را در سازه مهار می‌کند پیل‌پا خوانده می‌شود. گو اینکه ستون می‌تواند گاه نقش کارآمدی در تاب آوردن نیروی رانشی نیز داشته باشد. همچنانکه در معماری سنتی گهگاه از پیل‌پاها برای مهار پاره‌ای از نیروهای رانشی زیر گنبدها بهره می‌گرفتند.

حتی گروهی از گردشگران ماجراجو با پذیرش سختی‌های فراوان برای گذر از بیابان‌های بزرگ و تاب آوردن در شرایط سخت بیابانی، سفرهایی پرماجرا را برای خود رقم می‌زنند.