تئودور سوم

در ۱۴۸۵، هنری تئودور با نام هنری هفتم، با شکست دادن ریچارد سوم خاندان تئودور را به سلطنت رساند. هنری هفتم قدرت سیاسی اشراف را که بر اثر جنگ گلها تضعیف شده بود، درهم شکست.

اختلاف‌نظرهایی در مورد گروه‌بندی «شش‌تایی» (به گفتهٔ تئودور بیکر تاکید و ضرب قوی در هجای اول است) که به آن سکستوله[ذ]، سستولت[ر]، سستوله[ز] و سکستولت[ژ] نیز گفته می‌شود. این گروه‌بندی «شش‌تایی» را می‌توان سه‌گانه در نظر گرفت که هر نت به نصف تقسیم شده‌است (۲ + ۲ + ۲). بنابر این «تأکید» روی نت‌های اول، سوم و پنجم است، در غیر این صورت به الگوی دوگانهٔ معمولی تقسیم می‌شود (۳ + ۳) و «تأکید» روی نت‌های اول و چهارم است.

هانس-یورگن تئودور فون آرنیم(به آلمانی: Hans-Jürgen Theodor von Arnim) (۴ آوریل ۱۸۸۹ – ۱ سپتامبر ۱۹۶۲) نظامی بلندپایه آلمانی در دوره رایش سوم بود که در جریان جنگ جهانی دوم یگان‌های بزرگی را از سطح لشکر تا گروه ارتش در نیروی زمینی فرماندهی کرد.

آلکسیوس سوم که در این مدت تلاش‌هایش برای بازپس‌گیری تاج و تختش به شکست انجامیده بود سرانجام از کیخسرو یکم، سلطان سلجوقی روم پناه خواست و او نیز آلکسیوس را پیش خود پذیرفت. آنها سپس مدعی امپراتوری نیقیه و خواهان کناره‌گیری تئودور یکم از قدرت شدند که با مقاومت او همراه شد. پس کیخسرو و آلکسیوس سوم ارتشی گرد آورده و در بهار ۱۲۱۱ به امپراتوری نیقیه یورش بردند که در نهایت به شکست آنها انجامید. کیخسرو در میدان نبرد کشته شد و آلکسیوس نیز دستگیر، زندانی و سپس به صومعه‌ای در نیقیه فرستاده شد که در همانجا نیز در همان سال درگذشت.

تئودور لاسکاریس، داماد آلکسیوس سوم، امپراتور وقت بیزانس و جانشین او بود. آلکسیوس سوم خود با کودتا علیه برادرش ایزاک دوم به امپراتوری بیزانس رسیده بود و پس از در دست گرفتن قدرت، برادرش را کور و او را همراه با پسرش آلکسیوس (پسر ایزاک دوم و بعدتر امپراتور آلکسیوس چهارم) زندانی کرده بود. با این حال آلکسیوس موفق به فرار از زندان شد و به خواهر و شوهر خواهرش در آلمان پیوست و با دادن وعده‌هایی به فرماندهان صلیبیون آنها را مجاب نمود تا با کشاندن چهارمین جنگ صلیبی به قسطنطنیه، او و پدرش را بار دیگر به قدرت بازگردانند.

این کتاب دانشنامه کوتاهی از ادیان، مذاهب و آراء فلاسفه در دوران نویسنده است که در زمان خودش مورد استقبال مردم چه در شرق و چه در غرب قرار گرفته بود. این کتاب به چندین زبان زنده دنیا از جمله آلمانی توسط تئودور هابروکر، ترجمه شده‌است. هابرکر در مقدمهٔ ترجمهٔ خود می‌گوید: «مردم جهان توسط شهرستانی توانستند به تاریخ فلسفهٔ قدیم و جدید پی ببرند.» متن عربی و ترجمه فارسی جلد سوم این کتاب با ترجمه فارسی دکتر محسن ابوالقاسمی در بازار موجود است.

تئودور یکم در ۱۲۲۱ یا ۱۲۲۲ درگذشت و پس از او دامادش با عنوان ژان سوم به امپراتوری نیقیه رسید.

تئودور یکم پس از یک دوره درگیری نظامی با هانری فلاندرز، امپراتور لاتین‌تبار قسطنطنیه عهدنامهٔ صلحی را در حدود ۱۲۱۴ با او امضا نمود که مرزهای امپراتوری یونانی نیقیه و امپراتوری لاتینی قسطنطنیه در آن مشخص شده بود. تئودور سپس بخش عظیمی از قلمرو ترابوزان را ضمیمهٔ خاک خود نمود. او همچنین پس از مرگ هانری فلاندرز در ۱۲۱۶ برای تقویت روابط خود با امپراتوری لاتین با ماریا، دختر امپراتریس یولاند به‌عنوان سومین همسر خود ازدواج نمود و در ۱۲۱۹ پیشنهاد داد تا روحانیون یونانی و لاتینی با یکدیگر در نیقیه به‌منظور بررسی اتحاد دو کلیسای ارتدکس و کاتولیک دیدار نمایند.

دربارهٔ پیشینهٔ خط عربی، دیدگاه‌های گوناگونی وجود دارد:پیش‌تر، پژوهشگران دربارهٔ ریشهٔ خط عربی به دو گروه تقسیم شده بودند. گروهی که اکنون در حاشیه‌اند ریشهٔ خط عربی را سُریانی که خود مشتق از خط آرامی شاهنشاهی است می‌دانند. گروه دوم به رهبری تئودور نُلدِکه ریشهٔ خط عربی را خط نَبَطی می‌دانند. این نظریه از سوی جان هیلی تأیید شد و به‌طور کامل در پژوهش‌های او دربارهٔ الفبای عربی و سریانی مستند شده است. کتیبه‌های به دست آمده در کاوش‌های باستان‌شناختی در ام‌الجمال در اردن که تاریخ آن مربوط به سدهٔ ششم میلادی است، تأییدی بر اشتقاق خط عربی از خط نبطی و تولد انواع نوشته‌های عربی منسوخ می‌باشد. کهن‌ترین سندی که در این باره به دست آمده است کتیبهٔ نامدار به «نقش نَماره» است که تاریخ آن ۳۲۸ پس از میلاد است، دومین سند، کتیبهٔ نامور به «نقش زَبَد» است متعلق به ۵۱۱ بعد از میلاد و سند سوم، کتیبهٔ «نقش حَرّان» است که تاریخش ۵۶۸ پسامیلاد می‌باشد.

این موومان یک نسخهٔ تغییر یافته از فرم معمول برای اسکرتسو است، به این ترتیب که به جای یک بار، سه بار تکرار می‌شود، و در سومین تکرار، تم اسکرتسو کوتاه می‌شود. شاید بتهوون برای تکمیل این چیدمان نسبتاً بزرگ، تکرارهای درونی معمولی از اسکرتسو و سه‌گانهٔ (اسکرتسو-تریو-اسکرتسو) را مشخص نکرده است. تئودور آدورنو[ث] این اسکرتسو را به‌عنوان الگویی برای اسکرتسوهای آنتون بروکنر معرفی می‌کند.