بی نیازی دادن

بی نیازی بین و استغنا نگر خواه مطرب باش، خواهی نوحه گر

نزیبد از تو دیگر بی نیازی ازین منت چرا بر خود ننازی

چون تو را نیست از بد و نیک ما سود و زیان بی نیازی از بد و از نیک چون ما صد هزار

با کمال بی نیازی مرقد زرین او می کند با دام سیمین مرغ دلها را شکار

بی نیازی دوستان بر خبشش او بس دلیل چنگ و دست بهمنی بر کوشش او بس گوا

به بی نیازی من ناز می کند همت توانگر از دل بی مدعای خویشتنم

موجی ز بی نیازی دریای قهر اوست طوفانکی که گرد برآورد از بلاد

در دل بی آرزو راه غم و تشویق نیست در جهان بی نیازی هیچ کس درویش نیست

گرد راهم بی نیازی را به خاک افکند و رفت جرأتش کی بعد ازین نام توکل می برد

گرت باید به گیتی سر فرازی بکن در خویش کسب بی نیازی