بی نیازی از پدر

به استغنای مجنون حسن لیلی برنمی آید که ناز نازنینان است در سر، بی نیازی را

می فشاند آستین بی نیازی بر جهان دست هر کس آشنا با دامن شبها شود

ز بی نیازی همت نیاورند به چشم اگر کنند و دعالم نثار زنده دلان

قوی بازوی او مانند حیدر دل او از دو گیتی بی نیازی

ز کار تو چه آید یا چه خیزد که اینجا بی نیازی سد اوی است

مباد صاعقه بی نیازیی بجهد چنین مجوی «نظیری » ازو نشان گستاخ

تا به زهر بی نیازی تیغ خود راآب داد برخضر عمر ابد راتنگ میدان کرد عشق

تو می‌خواهی بتسبیح و نمازی که خشنود آید از تو بی نیازی

بی نیازی است محبت که به تکلیف گناه دست در گردن یوسف نکند زنجیرش

بگوییدم که رخش بی نیازی کجا تازد کجا آرد به بازی