بوی شراب های بهشتی

مأموریت چهارم هرکول، گرفتن گراز اریمانتوس بود. هرکول در طول مسیرش، فولوس را که سانتوری مهربان و خوش‌برخورد و همچنین یکی از دوستان قدیمیش بود، ملاقات کرد. او در غاری که فولوس در آن سکنی گزیده بود، با او مشغول غذا خوردن شد و از او خواست برایش شراب بیاورد. فولوس تنها یک خمره شراب داشت که هدیه‌ای از جانب دیونیسوس (خدای شراب) به همه سانتورهای کوه اریمانتوس بود. هرکول او را قانع کرد که خمره را باز کند. سانتورهای دیگر با استشمام بوی شراب به سمت آن جذب شدند. آن‌ها غافل از آنکه شراب می‌بایست به وسیلهٔ آب رقیق شود، با نوشیدن آن مست شده و به هرکول حمله کردند. هرکول هم پیکان‌های زهرآگین خود را به سمت آن‌ها شلیک کرد و سانتورها به سمت غار کایرن عقب نشستند.

چو طفل غنچه اگر می خورد سبوی شراب نمی توان ز لب او شنید بوی شراب

بوی شراب عشق تو بیهوشی آورد رنگش ز رنگ عقل فراموشی آورد

به جای دعوی از حرفم تراوش می کند معنی خم سربسته ام بوی شراب ساکنی دارم

از آن لب می وزد بویی و بوی خون ناب است این بیا تا تر کنم لب را، اگر بوی شراب است این

بوی کباب می‌زند از دل پرفغان من بوی شراب می‌زند از دم و از فغان تو

آواز چنگ وبربط و بوی شراب خوش با ماه روزه کی بود این هر دو سازگار

روی ناشسته ز دم جامی مئی کز بوی او تا لب گور آید از لبهای من بوی شراب

سودابه از این کار سیاوش نیز خشمگین می‌شود و او را متهم می‌سازد و داستان را واژگون به کاووس می‌گوید. کاووس برای بررسی صحت حرف او دست و پیراهن او را می‌بوید و بوی شراب درمی یابد اما از پیراهن سیاوش بوی گلاب استشمام می‌کند و متوجه می‌شود که سودابه به او دروغ گفته‌است و قصد می‌کند که سودابه را بکشد اما از ترس پدر سودابه، شاه هاماوران، با موبدان مشورت می‌کند و آنان می‌گویند که با گذر از آتش صحت و درستی حرف آنان مشخص می‌شود.

بسته به خویش مدعی عشق تو بی‌سبب بگو سست هوس شنیده‌ای بوی شراب دوستی

گریبانم مگیر، ای محتسب، چون می‌ْپرستم من کزین دامان تر بوی شراب ناب می‌آید

شکسته رنگ نمی گردد از خمار کسی که از شراب قناعت کند به بوی شراب