بوستان گل نمای

اگر قدت ببر آید مرا شبی صنما به بوستان گل و سرو روان نمی خواهم

لباس شرم، خوبان را ز رسوایی نگه دارد که چون خندد، به بازار آورند از بوستان گل را

بوستان گل فضل و گل بستان هنر سیف دین ای ز وجود تو هنرها موجود

شاید از فیض هوا همچون گل خورشید اگر در فضای بوستان گل بشکفد بی شاخسار

ز جمعیت گسستم رشته امید، تا دیدم که چون بندد کمر، بیرون برند از بوستان گل را

از بیم دستبرد تعدی ز بوستان گل التجا به گوشه دستار می برد

معاشر تو ز گل گشت باغ مستغنی است که بوستان گل و نوبهار نسرینی

اگر با تو ای میوهٔ دل شکوفه سرافگنده نبود چو در بوستان گل

ای باغبان بگو که ره بوستان کجاست در بوستان گلی چو رخ دوستان کجاست

ترنّم می کند بر شاخ بلبل تبسّم می کند در بوستان گل