بنات نعش کبری

گردان بنات نعش چو مرغی که سرنگون یکسر به جوی آبخور آید ز آشیان

در یک شب از قبول و ز رد چون بنات نعش گه سرفراز گردی و گاهی نگون شوی

بوده پیش بنات نعش مهین ماه چون نیم حلقه‌ای زرّین

از حلقه هلال و ز شکل بنات نعش بر مرکب جلالش طوق و ستام باد

دیدم بچشم خویش که دستان روزگار همچون بنات نعش پراکندشان ز هم

برو که روز اذا الشمس کورت بینام بنات نعش فلک را بریده موی و مصاب

ز آن فلکی کو بنات نعش همی زاد سعد سعودش سماک نیزه درآورد

نگر که چند شده ست تا بنات نعش شده ست ز بهر چرخ که با او همیشه در کینه ست