بلبل اسا

همچو خاک ره بعشقش خوار می باید شدن بلبل آسا در پی گل، زار می باید شدن

شد خزان، در کربلا چون گلشن آل پیمبر بلبل آسا، روز و شب، در ناله و آه فغانم

بلبل آسا بر او درود آورد وز درختش چو گل فرود آورد

جستم از جا و چو گل خندهٔ مستانه زدم بلبل آسا ز دم از مژدهٔ این عید، صفیر

همه بلبل آسا به افغان و آه سرآهنگشان ناز پرورد شاه

بلبل آسا در گلستان رخش یکدم از گفتار نتوانم نشست

که ابن یمین بر گل مدح کس جز او گر زند بلبل آسا نفیر

از تو ای گل تا گلستان جهان پرشور بود بلبل آسا نغمه ی جانسوز زاری داشتیم

بلبل آسا زین قفس پران شوم جسم بگذارم بکلی جان شوم

عاشقان گلِ رُخت دایم بلبل آسا کشیده این الحان