باقرعلیخان. [ ق ِ ع َ ] ( اِخ ) از مشاهیر شعرای پارسی گوی هندوستان که در اوایل قرن 12 هَ. ق. در لکنهوبدنیا آمد. وی دردربار محمدشاه گورکانی بود و درجوانی درگذشت. درنظم و نثر و حسن خط مهارت داشت. دو منظومه موسوم به «رموز الطاهرین » و «مرآت الجمال » و دیوانی دارد. اثر دیگرش «گلستان اسرار» است. از اوست : شعله زد عشق جسم و جان مرا شمع سان سوخت استخوان مرا به غمش سوختم چو دیوانه داد خاکسترم نشان مرا.( از قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 1202 ).
معنی کلمه باقر علی خان در فرهنگ فارسی
از شعرای پارسی گوی است
جملاتی از کاربرد کلمه باقر علی خان
پس از باقر علی و عسگری دان محمد مهدیم زان پس یقین است