ایات امور غیبی

به آن غیب‌گویی، غیب‌دانی و غیب‌باوری هم می‌گویند. پیروان دین‌های ابراهیمی بر این باورند که وجودی به نام «خدا» بر امور غیبی آگاه است. رستاخیز، برزخ، فرشتگان، جن‌ها و غیره باورهایی هستند که مشاهده یا یافته نشده‌اند از این رو دینداران، آن‌ها را داخل عالم غیب برشمرده‌اند.

اهل خلوت، از محسوسات غایب شده و قطع علاقه از متاع دنیا و از اغیار کنند تا آنکه بعضی از حقایق امور غیبی برای آنها مکشوف گردد.

اما از نظر علمای اسلام، این‌که بخش وسیعی از انسان‌های مدرن به امور غیبی باور ندارند، دلیلی بر نبودن و غیرواقعی بودن این امور نیست. به علاوه آن‌ها امور غیبی را مختص اسلام نمی‌دانند چون در دیگر ادیان توحیدی سابقه داشته، و پاره‌ای از باورهای مشرکان عصر محمد هم ریشه در همین کتب توحیدی داشته است. همچنان که مفاهیمی کلیدی در متن قرآن نظیرالله، نبی، قیامت، جنت، جهنم، مَلِک، جن، شفاعت، تقوا، کرامت، کفر، اسلام، ایمان، وحی، غیب، دنیا، آخرت، یوم‌الحساب، و برخی واژگان فقه اسلامی، همگی برای عرب عصر نزول وحی معهود و آشنا بوده‌اند، و این نه از سر آن است که قرآن منفعل از فرهنگ زمانه است، بلکه به سبب آن است که ادیان توحیدی در آن سرزمین ریشه داشته، و قرآن در ادامه نبوت دیگر انبیاء توحیدی نازل شده است.