اوانویسی

در الفبای بین‌المللی آوانویسی پرانشی‌ها را با نشانه انفجاری‌ها به علاوه یک آپاستروف (ʼ) نشان می‌دهند.

متن ذکرها و آوانویسی آن‌ها به روش خاص، از ذکرهای اجرا شده توسط خلیفه شهمیر بلوچ مالداری در چابهار بخش دیگر این کتاب را تشکیل می‌دهد.

مسعودیه طی بیش از ۳۰ سال تدریس در دانشگاه، درس‌های مختلف رشتهٔ موسیقی را برای دانشجویان تدریس کرد. تاریخ موسیقی از یونان باستان تا دوران معاصر، مباحث مختلف در زمینهٔ تئوری و متد در موسیقی‌شناسی قومی، آوانویسی، سازشناسی، فرم و آنالیز، هارمونی پیشرفته، هارمونی عملی، ارکستراسیون، و مباحث مربوط به موسیقی شرق و موسیقی بومی نواحی مختلف ایران، از جملهٔ این درس‌ها بودند. او در بیش از ۳۰۰ پایان‌نامهٔ دانشگاهی به عنوان استاد راهنما، دانشجویان رشتهٔ موسیقی را هدایت کرد.

*واژه فرمان آوانویسی آن / plmn/ بوده، frman صحیح تر به نظر می‌رسد با توجه به متون کهن پارسی هخامنشی به صورت frmanآمده، در فارسی نو و گویش کردی کرمانجی تبدیل به farmanآمده‌است.

گیله گب فرهنگی گیلکی-فارسی تألیف فریدون نوزاد و چاپ دانشکده ادبیات دانشگاه گیلان است. گیله گب، مفصل‌ترین فرهنگ نامه‌ای است که تا کنون دربارهٔ زبان گیلکی نوشته و به شکل منقّح تری روانه بازار شده‌است. مؤلف آن، فریدون نوزاد، از محقّقان گیلانی است. این واژه نامه به گویش گفتاری و نوشتاری مردم رشت و پیرامون آن اختصاص دارد. او سعی کرده گونه رشتی را گویش معیار گیلکی معرفی کند. این کتاب ویراسته علمی و ادبی مرکز تحقیقات گیلان‌شناسی دانشگاه گیلان است. یوسف‌پور و تسلیمی، استادان دانشگاه گیلان، ویرایش متن، تعیین مقوله‌های دستوری و آوانویسی کتاب را انجام داده‌اند.

محمد دوم (به ترکی عثمانی: مِحْمِد ثانی؛ آوانویسی: Meḥmed-i sānī) ملقب به محمد فاتح (۳۰ مارس ۱۴۳۲–۳ مه ۱۴۸۱؛ به ترکی عثمانی: فاتح سلطان محمد) هفتمین و یکی از بزرگ‌ترین سلاطین دولت عثمانی بود. او دو بار به عنوان سلطان عثمانی برتخت نشست، نخست از ۱۴۴۴ تا ۱۴۴۶ و سپس از ۱۴۵۱ تا ۱۴۸۱ میلادی.

هنینگ در سال‌های آخر عمر خود بر روی یک ویرایش فرهنگ خوارزمی کار می‌کرد اما فقط یک بخش کوچکی از کار او پس از مرگش امکان چاپ پیدا کرد. اما مدت کوتاهی پس از مرگ او، ترک‌شناسی به نام بنسینگ از ماینتس تألیف غیرمنتظره از اسناد خوارزمی را چاپ کرد. این اثر در قالب فرهنگ نبود، اما به صورت آوانویسی خوارزمی سطر به سطر نسخه، همراه با حرف‌نویسی اصل رسم‌الخط عربی به انضمام آوانویسی لاتین و عبارت‌های فارسی از ویراستهٔ مناسب وتیس‌اشتاین[پانوشت ۱] از کتاب مقدمه به سال ۱۸۴۳ بود. این ویرایش همراه با بخش اعظم قرائت‌های نادرست و آوانویسی ناصحیح خوارزمی مخدوش است. اما این اثر برخی از نقدها را، از جمله نقد مکنزی را برانگیخت که سبب شد تا مکنزی، مقاله‌هایی دربارهٔ واژه‌شناسی خوارزمی منتشر کند.

آوانویسی و تجزیه و تحلیل، تألیف محمدتقی مسعودیه، انتشارات مؤسسه فرهنگی – هنری ماهور، سال ۱۳۷۹ در ۳۵۱ صفحه

آوانویسی به شیوه تقریباً درستی انجام پذیرفته‌است چنان که پژوهشگران غیر گویشور نیز می‌توانند واژه‌ها را به آسانی تلفظ کنند.

کتاب «ردیف سازی موسیقی سنتی ایران»، آوانویسی روایتی از ردیف میرزا عبدالله است که مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی، که سازمانی وابسته به رادیو تلویزیون ملی ایران بوده‌است٬ در سال ۱۳۵۰ از نورعلی برومند ضبط کرده‌است. طبق گفتهٔ نورعلی برومند، ردیفی که او ضبط کرده و طی سال‌ها در دانشگاه تهران تدریس کرده‌است، ردیف اصلی میرزا عبدالله بوده و روایت کامل آن بدون اضافات و تغییرات است. این ردیف توسط اسماعیل قهرمانی که از شاگردان میرزا عبدالله بود منتقل شد. او هربار که دستگاهی را می‌نواخت، دقیقاً همان نغمه‌ها را با همان انگشت‌گذاری‌ها و همان زخمه‌ها بدون کوچکترین تغییری تکرار می‌کرد. نورعلی برومند در طول ۱۲ سال هفته‌ای ۲ درس از او فراگرفت.