اهخته

تو گفتی کز نیام آهخته شد تیغ و یا خورشید بیرون آمد از میغ

خنجر آهخته ز بادام‌که اینم مژه است گوهر افشانده ز یاقوت‌که اینم سخن است

که گر خود فریدون شه فرخ اوست ز دار اندر آویزش آهخته پوست

آهخته تیغ بر پسر شیر کردگار آن باغیان باقی شمشیر مرتضا

در چشم من ز بس که شد آهخته تیغبا گویی یکیست چشم من و چشم آفتاب

آهخته شد از ابر نیام آن گهری تیغ کز عکس وی از روی عدوکاه برآمد

داد در دستش آهخته حسامی را بر دگر دستش جامی و مدامی را

ز دیگر سو کمین کرده برادر ز کین بر جان من آهخته خنجر

تا ذوالفقار جود وی آهخته شد بدهر شد خون عمرو و عنتر و بخل از جهان بدر

خوشباش که از جوهر افلاک قضا آهخته بفرق دشمنت نه شمشیر