اه و زاری

آیا بامید که ما را می گذاری با آه و زاری

آه و زاری و بیقراری چیست این همه عجز و خاکساری چیست

بهار مضطر منال دیگر که آه و زاری اثر ندارد

در محل آه و زاری بر یتیمی‌های او از دم آتش‌ریزی و از دیده خونباری کنید

کنیزک چو آن آه و زاری بدید مرآن ناله و سوگواری شنید

مکن آه و زاری ای دل که ز روی بی نیازی گل از آن چه باک دارد که هزار زار باشد

نوای عیش مشتاق از وصال او به لب دارم نه کارم آه و زاری تا سحر چون هرشب است امشب

ز تو گل رفت وز ما گلعذاری تو را فریاد و ما را آه و زاری

پس از مدتی جواب می‌دهد که شکایت صاحب مادیان بی‌ربط بوده‌است. امیر ناچار شخصاً به پرور می‌رود و محمدسلطان را مجازات می‌کند. در آن موقع مسعودالملک پسر انتصارالسلطنه و امراله‌خان سنگسری را مأمور این کار می‌کند. نامبردگان شبانه با یک عده سوار به پرور می‌روند و محمدسلطان و کسان او را دستگیر می‌کنند. البته با مقاومت اهالی مواجه می‌شوند و از اهالی پرور پنج نفر کشته و تعدادی زخمی می‌شوند. خانهٔ محمدسلطان و اهالی غارت می‌شود و کلیهٔ مردان را در خانهٔ محمدسلطان زندانی می‌کنند. امیر که با سواران خود به پرور نرفته بود، صبح همان شب از سنگسر حرکت کرد و نهار را در سر آب رضاآباد خورد و سه ساعت به غروب وارد پرور شد. زن‌های پروری روی تپهٔ بلندی گرد آمده بودند و با زبان مازندرانی آه و زاری می‌کردند و ناسزا می‌گفتند.

ز نا سازی بخت و گردش چرخ فغان و آه و زاری پیشه دیرم

صبا به باغ جنان رو تو آه و زاری کن ز دیده بهر پیمبر سرشک جاری کن