انجیر دشتی

خورموج یکی از مهم‌ترین مراکز منطقه تاریخی، فرهنگی و قومی دشتی قدیم است. محل اسکان اهالی قدیم در نخلستان‌ها و در کنار باغات، واقع در غرب خورموج کنونی (غرب جاده بوشهر کنگان) بوده که بر اساس شنیده‌ها، در آنجا دو مسجد بوده که موقعیت نسبی آن مشخص است و آثاری از آن دو موجود نمی‌باشد. یکی از آن‌ها در شمال غرب گلزار شهدا و در قطعه زمینی تحت عنوان «نیمخر» که بعضاً آن قطعه زمین را زمین مسجدی یاد می‌کنند و مسجد دیگر کمی پایین‌تر از آن در محل باغ انجیر و تل بسیار کوچک و کم ارتفاعی که آن قطعه را تحت نام «تل مسجدی» خطاب می‌نمایند که آثار کرسی و پی آن تقریباً موجود می‌باشد.

این روستا چشمه‌های بسیاری دارد که گود کل و مورتک، چشمه چنار از جمله آنها می‌باشد. محصولات کشاورزی این روستا جو، گندم می‌باشد و اخیرا پسته نیز یکی از محصولات این روستا شده است. این روستا با دریاچه مهارلو چند کیلومتر بیشتر فاصله ندارد و آبهای فصلی رودخانه‌های این روستا به این دریاچه می‌ریزد. عمده دشت سروستان در جوار این روستا می‌باشد که دشتی است بی‌آب و علف که دارای پوشش گیاهی و جانوری است. روستاهای چاه انجیر، علی الدوله، قنبری، بکت، خرزهره و بیت اللهی از همسایگان این روستا می‌باشد.

نواحی «پامپاس مرطوب» یک اکوسیستم مرغزار با علف‌های بلند واقعی هستند. «پامپا» اصلی در واقع فاقد درختان می‌باشد؛ امروزه در امتداد جاده‌ها یا در شهرها و سرزمین‌های کشور («استانسیاس»)، برخی گونه‌های وارداتی نظیر توت انجیر آمریکایی یا اوکالیپتوس وجود دارند. تنها گیاه درخت مانند بومی در «پامپا»، امبوئه، یک گیاه همیشه سبز می‌باشد. خاک‌های سطحی «پامپا» رنگ سیاه تیره هستند، که اصولاً «گیاخاک» یا به‌طور معمول کامپوست نامیده می‌شود. این مسئله سبب می‌شود تا این ناحیه یکی از حاصلخیزترین زمین‌های کشاورزی دنیا باشد. اما، این همچنین می‌تواند مسئول تلف شدن بیشتر اکوسیستم اولیه شده، و راه را برای کشاورزی تجاری در آن هموار نماید. نواحی غربی «پامپا» بارش کمتری را دریافت می‌نماید، این «پامپای خشک» دشتی از علف‌های کوتاه یا استپ است.