اموده

هان دادگرا، ای که کف جود تو در بزم چون نظم من آموده همی از گهر آمد

گشته زراندوده از آنان زمین شد گهر آموده از اینان زمن

گیتی انباشته از عیش چو باغ مینو است خاک آموده زاختر چو سپهر میناست

حمایل چون نمود آن تیغ را گفتی معلق شد ز خط استوا ماه نوی آموده از اختر

جهان پناها من بنده را فراغ روان در اهتمام تو آماده است و آموده

از غم و حسرت دنیای دنی رخ بخون جگر آموده چرا

کابل خدا نه دهری آبستن از فساد کابل خدا نه چرخی آموده از فتن

پشت و پهلو کتف و بازو دست و پای یافتش آموده از خون هر کجای

زمین ز برف چو آموده دشی از نقره فلک ز نجم چو آکنده بحری ازگوهر

تنش با قیر آلوده دلش از شیر آموده برون پر سرمهٔ سوده درون پر لؤلؤ لالا