افرینگان

نخستین جشن ماهیانه در هر سال، جشن فروردین گان نام دارد که روز فروردین از ماه فروردین برابر نوزدهم فروردین است و به آن فرودگ هم می‌گویند. این جشن به فروهر پاک درگذشتگان و نیاکان مربوط است، به همین دلیل همه برای شادی روان و فروهر درگذشتهٔ خود، به آرامگاه می‌روند. هر کس برای تهیه می‌زد درمراسم جشن فروردین گان، میوه یا لرک با خود می‌آورند. بانوان سیر و سداب، سیرک، آش و بقیه خوراکی‌های مراسم را تهیه می‌کنند. موبدان لباس سپید ویژه اجرای مراسم مذهبی بر تن کرده آفرینگان خوانی را به صورت گروهی اجرا می‌نمایند و شرکت کنندگان نیز نیایش می‌کنند و بر روان فروهر درگذشتگان درود می‌فرستند. دهموبدان هنگام اجرای آفرینگان خوانی، میوه‌ها را با کارد به اندازه‌های کوچک می‌برند و پس از پایان مراسم بین شرکت کنندگان همراه با لرک تقسیم می‌کنند.

در سال‌های گذشته گروه انتشاراتی ققنوس شکل گرفته‌است که شامل: انتشارات ققنوس (ناشر کتاب‌های عمومی)، انتشارات آفرینگان (ناشر کودک و نوجوان)، انتشارات هیلا (ناشر ادبیات داستانی) و پخش ققنوس (بخش توزیع) است.

از چهار آفرینگان در خرده‌اوستا، یکی به نام آفرینگان گاهنبار نامیده شده‌است. این آفرینگان که به همراه اوستاهای دیگر در جشن‌های شش‌گانه سال خوانده می‌شود، بخشی است از هادخت نسک و دربارهٔ شکوه و جایگاه و بزرگی این شش جشن سخن می‌گوید. در بندهای ۷ – ۱۲ آفرینگان گاهنبار، ماه و روز برگزاری جشن‌های گاهنبار و نیز روزهای دوری آن‌ها از یکدیگر روشن شده‌است.

س. گ.ل. ل نام داستان کوتاهی از صادق هدایت است که اولین‌بار در مجموعهٔ سایه‌روشن در سال ۱۳۱۲ به چاپ رسید. مجموعهٔ سایه‌روشن شامل شش داستان دیگر به نام‌های زنی که مردش را گم کرد، عروسک پشت پرده، آفرینگان، شب‌های ورامین، آخرین لبخند و پدران آدم است. در این داستان نویسنده با تخیل خود به تصویر جهان آینده و فرجام آن پرداخته‌است. آینده‌ای که در آن هرچه عقاید و مذاهب مختلف وعده می‌داد، علوم به صورت عملی درآورده است. داستان حول دو شخص هنرمند با افکار و عقیده‌های مختلف به نام سوسن و تد می‌چرخد.

گاهنبارها جشن بزرگداشت آفرینش اند. در اسطوره‌های زرتشتی جهان در هفت مرحله آفریده شده‌است. نخست آسمان، سپس آب، سوم زمین، چهارم گیاه، پنجم جانور، ششم انسان، هفتم آتش که همانا انرژی، نیرو و توان جنبش در هستی است. شش گاهنبار جشن پاس‌داشت این آفریدگان است. به همین سبب برخی دانشمندان نوروز را جشن آفرینش آتش و بزرگ‌داشت آن می‌دانند. این آفرینش‌ها در تفسیرهایی به پارسی میانه و پازند و فارسی آفرینگان گاهنبار نیز آمده‌است.

تنها قطعاتی از اَوگِمَدَیچا[Latin ۵۵] (به معنی «بر زبان می‌آوریم، بیان می‌داریم») در دست است و به نام اولین کلمه متن آن را چنین نام نهاده‌اند. این متن احتمالاً در اصل بخشی از هادُخت نسک اوستایی بوده و در آن جمله‌های اوستایی همراه با ترجمه به سنسکریت و برگردان پازند و ترجمه پهلوی و تفسیر آمده‌است. متن شامل ۲۹ جمله اوستایی است که ۵ تای آن‌ها در جای دیگر اوستا نیز آمده‌است. موضوع اصلی آن «مرگ» است. احتمالاً اوگمدیچا آفرین یا دعایی بوده که پس از آفرینگان، پیش از سحرگاه چهارمین روز پس از مرگ، به یاد شخص درگذشته می‌خوانده‌اند. متن پهلوی آن از روی پازند در زمان متاخرتری برگردانیده شده‌است.

در یک میدان، کوهی از هیزم انبار می‌شود و هنگام غروب تعدادی از مردان در کنار هیزم حلقه زده، فردی با صدای بلند افراد نامی و دینداران شریف آباد که جهان را بدرود گفته‌اند را یاد می کند و در جواب فرد دیگری می‌گوید خدایش بیامرزد و گروهی با صدای بلند می گویند هیرُمبا (شاید به این معنی باشد که مهر و دوستی‌ها ادامه دارد و پایدار است).در پایان توسط موبد محل که آفرینگان آتش بدست دارد و اوستا را زمزمه می‌کند، آتش هیرمبا روشن می‌شود و همه شادی کنان در اطراف آتش با دلهایی پر از مهر و دوستی، با اندیشه و گفتار و کردار نیک به نماز ایستاده و از اهورامزدا در خواست دارند که:.

در این مراسم ۳ آفرینگان به خشنومن ایزدان اردیبهشت، دهمان و سروش خوانده می‌شود و در پایان با خواندن «آفرین‌رپیتون»، آیین همازور انجام می‌گیرد.

رنگ سبز پس از رنگ سفید در میان همهٔ رنگ‌ها از جایگاه ویژه‌ای در میان زرتشتیان برخوردار است. به گونه‌ای که در همهٔ آیین‌های دینی این رنگ به روش‌های گوناگون خود را می‌نمایاند. مانند استفاده از برگ سبز گیاه مورد در همهٔ جشن‌ها و آیین‌های آفرینگان خوانی، استفاده از «دستمالِ سبز» در آیین‌های نامزدی و گواه‌گیری (عقد) و همچنین به‌کاربردن نام و واژهٔ سبز در گفتگوها مانند «دستت سبز»، «دلت سبز»، «سرت سبز»، یا استفاده از نام سبز برای آیین‌هایی مانند «جاسبزباد» و نیز برای جاهایی مانند پیر سبز یا چک چک

تنها قطعاتی از اَئوگِمَدَئِچا[Latin ۲۴] (به معنی «بر زبان می‌آوریم، بیان می‌داریم») در دست است و به نام اولین کلمه متن آن را چنین نام نهاده‌اند. این متن احتمالاً در اصل بخشی از هادُخت نسک اوستایی بوده و در آن جمله‌های اوستایی همراه با ترجمه به سنسکریت و برگردان پازند و ترجمه پهلوی و تفسیر آمده‌است. متن شامل ۲۹ جمله اوستایی است که ۵ تای آن‌ها در جای دیگر اوستا نیز آمده‌است. موضوع اصلی آن «مرگ» است. احتمالاً اَئوگِمَدَئِچا آفرین یا دعایی بوده که پس از آفرینگان، پیش از سحرگاه چهارمین روز پس از مرگ، به یاد شخص درگذشته می‌خوانده‌اند. متن پهلوی آن از روی پازند در زمان متأخرتری برگردانیده شده‌است.