افریقای استوایی
جملاتی از کاربرد کلمه افریقای استوایی
این منطقه در گذشته جزو آفریقای استوایی فرانسه و از مستعمارت کشور فرانسه بود.
اطلاعات کمی از تاریخ گابن قبل از ورود اروپاییان به این کشور وجود دارد. مهاجران بانتو در آغاز سده چهاردهم در این منطقه ساکن شدند. کاشفان و بازرگانان پرتغالی در اواخر قرن پانزدهم وارد این منطقه شدند. متعاقباً این سواحل به مرکز تجارت برده ماوراء اقیانوس اطلس با تاجران برده اروپایی تبدیل شد که در قرن شانزدهم به این منطقه رسیدند. در سال‌های ۱۸۳۹ و ۱۸۴۱، فرانسه تحت الحمایه‌ای در آنجا تأسیس کرد. در ۱۸۶۲–۱۸۸۷، فرانسه کنترل خود را از جمله داخل کشور گسترش داد و حاکمیت کامل را به دست گرفت. در سال ۱۹۱۰ گابن بخشی از آفریقای استوایی فرانسه شد و در سال ۱۹۶۰ گابن مستقل گردید.
گسترش استعمار فرانسه منجر به ایجاد «قلمرو نظامی سرزمین و تحت‌الحمایه چاد» در سال ۱۹۰۰ شد. تا سال ۱۹۲۰، فرانسه کنترل کامل این مستعمره را به‌دست‌آورد و آن را ضمیمه آفریقای استوایی خود کرد. ویژگی حاکمیت فرانسه در چاد، عدم وجود سیاستی برای متحد کردن منطقه و نوین‌سازی کُند در مقایسه با سایر مستعمرات فرانسه بود.
کنگو برازاویل در سال ۱۹۱۰ جزئی از آفریقای استوایی فرانسه شد و سپس در ۱۹۴۶ جزئی از سرزمین‌های فرادریا (ماورالبحر) فرانسه به‌شمار آمد. در سال ۱۹۵۸ این منطقه تبدیل به یک جمهوری خودگردان در چارچوب مستعمرات فرانسه شد و یک کشیش سابق به نام فولبرت یولو که از ملی‌گرایان بود به نخست‌وزیر آن رسید.
این ویروس عمدتاً در جنگل‌های گرمسیری آفریقای مرکزی و غرب آفریقا یافت می‌شود. اولین بار در سال ۱۹۵۸ در میمون‌ها و در سال ۱۹۷۰ در انسان کشف شد. بین سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۶، بیش از ۴۰۰ مورد در انسان گزارش شده‌است. شیوع‌های ویروسی کوچک با نرخ مرگ و میر در محدوده ۱۰ درصد و میزان آلودگی ثانویهٔ انسان به انسان تقریباً به همان میزان به‌طور معمول در مرکز و غرب آفریقای استوایی رخ می‌دهد. تصور می‌شود که راه اصلی عفونت، تماس با جانوار آلوده یا مایعات بدن آنها باشد. اولین شیوع گزارش شده در ایالات متحده در سال ۲۰۰۳ در ایالت‌های غرب میانه ایلینوی، ایندیانا و ویسکانسین، با یک مورد در نیوجرسی رخ داد و هیچ مرگ‌ومیری گزارش نشد.