معنی کلمه اعلمیت در اجتهاد در دانشنامه اسلامی
چکیده:بسیاری از عالمان (اعلمیت) را (توان مندتر) بودن معنا می کنند و می گویند:(اعلم کسی است که بر استنباط احکام شرعی از منابع آن، اقدر (توان مندتر) باشد و در فهم مصادر و منابع استنباط ادق (دقیق تر و ژرف نگرتر). ) این تعریف گرچه خود نیاز به توضیح دارد، با این حال بهتر از تعاریف دیگر است و در میان علمای متأخر امامیه رواج دارد. اما اکنون اعلمیت و نظریات مربوط بدان را بیان نمی کنیم، بلکه این اصطلاح را مدخلی برای بازخوانی (تفاضل و برتری علمی) و معیار و ملاک های آن در مجامع دینی قرار می دهیم:
دقت نظر
نخستین مفهومی که از (اعلمیت) بین علما به ذهن می آید (گرچه به صورت نسبی و با چشم پوشی از مسئله تقلید )، (دقت علمی) است. بسیاری از عالمان و دانش پژوهان شریعت اسلامی می گویند در هنگام اجتهاد، مجتهد به هر اندازه دقت نظر و ژرف اندیشی کند، بیانگر میزان ژرف اندیشی و تیزبینی وی در مقایسه با دیگر مجتهدان است، این، پنداری درست است که فقط مربوط به علوم شرعی نیست، بلکه در دیگر دانش ها نیز درست است، اما مقوله (دقت و ژرف اندیشی) مربوط به زمینه ها و موضوعاتی است که در آنها کندوکاو می شود. برای نمونه، تیزبینی و دقت فیلسوف در ابحاث فلسفی است، دقت شیمی دان در آزمایشگاه های علمی است و دقت و حاذق بودن پزشک ، در معالجات و درمان های پزشکی است که متفاوت است با دقت شاعر در شکل (قالب) و مضمون قصیده ای که می سراید. پس (زمینه و موضوع کار) در تعیین مصداق دقت (تیزبینی) و جلوه های آن نقش دارد.
فقه
علوم اسلامی به ویژه دانش شریعت و فقه از سده یازدهم هجری با رویکردی متفاوت به ظهور و بروز رسید که از زمان پیشین دگرگون بوده است، یعنی آنچه پیش تر در نگاشته های عالمان مکتب قدیم نجف و حله و حلب و جبل عامل و بحرین دیده می شد.فقه در این سده از جهت شیوه، تنظیم و چارچوب، شمول و فراگیری، اشراف و احاطه، ظرافت و ژرف نگری دگرگون شد. البته دگردیسی طبیعی است اما در سده های اخیر همراه با برخی چالش ها بوده که گریزی از آنها نبوده است؛ زیرا در مسیر پیشرفت و تحول، برای فرار از عقب گرد یا چرخش پیرامون خود، چالش هایی رخ می نماید. یکی از چالش ها تحول خرد جمعی در حوزه های علمی درباره مفهوم (دقت علمی) است. این تحول در برخی زمینه ها رخ نموده که بارزترین آنها عبارت است از:
تفقه در کتب پیشینیان
...