اصالت نفی

معنی کلمه اصالت نفی در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اصالت نفی، الغای احتمال وجود امر مشکوک است.
در دیدگاه قدما، اصالت نفی از ادله عقلی شمرده شده و به معنای قاعده ای است که در ضمن آن عقل به عدم وجود امر مشکوک حکم می کند، مگر آن که دلیل قطعی بر وجود آن اقامه شود، چه آن امر، تکلیف به انجام فعل، چه تکلیف به ترک فعل و چه حکمی از احکام وضعی باشد.
دیدگاه بعضی از اصولیون
بعضی از اصولیون، اصالت نفی را شامل اصالت اباحه، اصالت برائت اصلی و اصالت عدم می دانند؛ برخی دیگر، اصالت عدم را شامل اصالت برائت، اصالت اباحه و اصالت نفی، و عده ای دیگر، اصالت نفی را مترادف با اصالت برائت عقلی می دانند.

جملاتی از کاربرد کلمه اصالت نفی

اصالت موضوع یعنی بکر بودن مطلب یا لااقل داشتن دیدی تازه نسبت به موضوعی کهنه. بدین معنی که گرچه ادبیات از زندگی، این افسانه دیرین، الهام می گیرد اما اگر نتواند گوشه تاریکی از آن را بنمایاند یا نوری جدید بر آن بتاباند در واقع خود را نفی کرده است و دیگر ادبیات نیست.