اشنا روی

گمانم که او پور مرجانه بود همان آشنا روی بیگانه بود

تر و تازه شکفته آشنا روی بسان سرو دایم بر لب جوی

در سواد زلف می گشتم به دل چشمم فتاد آشنا رویی در آن شام غریبان یافتم

خیال آشنا رویی که می گردد به گرد من ز من بیگانه خواهد کرد صائب قوم و خویشان را

همدم سنجیده گفتاران، لب پیمانه است آشنا رویی که دیدم، معنی بیگانه است

عاشق پسری بد آشنا روی یک موی نگشته از یکی موی

ادب ز من طلبد شوخ آشنا رویی که از تبسم او می شود حیا گستاخ

نگه گرم آشنا رویان کرد ما را ز خویش بیگانه

از این آشنا روی بیگانه خو؟! از این حرف نشناس بیهوده گو؟!