اسیمه سر

گشته به گمان سایه نخجیر ز آسیمه سری به وی پنه گیر

سد هزار آسیمه سر بر بوی وصل چون نزاری عاشق شیدای تست

وان کس‌ که سر از حکم و رضای تو کشیده است از بیم تو آسیمه سر و بیهده کار است

خوانده‌ام او را ز دوستی پسر خود تا شدم آسیمه سر به عشق پسر در

آسیمه سر دویدم و در بر گرفتمش کز دست رفت طاقتم از درد پای او

بجوشید خون بر دهانش از جگر تنش سست برگشت و آسیمه سر

درگهت را زفلک باز نمیدانم هیچ بس که آسیمه سر از اختر بیداد گرم

کدام دل که نه آسیمه سر برای تو نیست کدام سر که نه شوریده در هوای تو نیست

رو به صحرا برنهاد آسیمه سر وز ندامت کوفت سر را بر حجر

دید که مرغِ دل آسیمه سر در قفسِ سینه زند بال و پر